en als ik groots beweeg langs alle kleinheid op de aarde
om met mijn ware blik sprekend naar mens uit te zien
waarom denk jij dan dat ik kind ontmoeten zal?

het land oogt koud
het lijf verwintert
de geest verstrakt
leven kent een vreemde kooi
en ergens midden in
het behoeft geen dooi
daarbinnen is het mooi

en als men naar je kijkt
ver ander jij dan
wissel jij van aanzicht
bij de bevalligheid van de blinde schepper
en diens geboeide ogen vol ongevoeld?

Ik was met hem en hij was met zichzelf. Op een plek waar je zomaar jezelf mocht zijn. En hij was daar altijd al geweest. Ik niet. Ik droeg een kleed. Soms vond ik het woord uitmonstering beter passen. Ik weet niet waarom ik hem zag, zo tussen flarden dromen in. 

als ik je weerzie
zo stilletjes naar je kijk
dan bezie ik blauw
zonovergoten schijnend achter je ogen
en middenin pupil
het leek alsof we spraken
en toch stond deze wereld stil

Ik was in hallen. Hele grote hallen. De energie voelde een soort van schoon, maar het oogde te neutraal. Ik wist niet dat het kon. Zo een onbewogen ogend beeld en toch, neutraliteit voelde ineens zwaar. Zwaarder dan ik kende diep vanbinnen. En dat diepe, het sprak altijd waar. Ik voelde me bekeken al zag ik niemand.

Wapperende vrije haren tonen de wind in volle kracht. Samen vooruit in on bekende richting. Het volle binnenwaartse, dat geen vaste grond behoeft. Omdat er niets van buiten bekend hoeft te zijn in de ogen van de onbreekbaren. Geen richtingwijzer is nodig. De missie is duidelijk, het zicht vrij, het valse wereldbeeld reeds gevallen. In de naam van Mahat, in de naam van Al huist nergens twijfel. 

Het is Tijd
Tijd is het

Om de gong zo te slaan
dat de mens weer ziet
nog voor het stervensprogram inzet
dat hij kijkt naar wat is in wat komen gaat
en zich nergens meer laat vastleggen

∞ ere wie ere toekomt ∞

Hee lieverd.. ja jij.
Hoe leerde jij leven langs de echo van een val?

Weet jij het nog? Hoe we oogden toen we hier kwamen, klein, ontwapenend in lach en warm? Hoe we speelden, knuffelden, deelden met de mens. Misschien hij die ons mamste en papste of zij die ons bevriende. Hoe we lachten en onze harten openden voor hier. Blaadjes die vlogen, harten die zongen, armen die zich verhieven.

Ze zaten voor haar. Hij was heel beperkt, zo sprak de man over het kind. Het was ernstig misgegaan toen hij een jaar of twee was. Hij gedroeg zich niet zoals andere kinderen. Bewegen leek hem te storen, evenals de taal. Ze keek naar hem en ze keek naar hem. Vader en zoon, twee werelden apart. Het jongetje liet zich niet zien. 

Ze schreef het op, brulde het uit … en ze stopte! Ze was op een dag gewoon gestopt met haar persoonlijke missie. De zee waaraan ze zat toen ze haar pijl schoot in de kosmos verwittigde dat het tijd was, toonde tussen kabbelgolfjes plots een uitzonderlijke hoge golf ter bevestiging. Terwijl ze het zei wist ze weer dat een besluit als deze een afspraak bevestigde naar haar missieteam in het verre en qua basis buiten de aardse aard gelegen. Dit is het!