open het verhaal van het ware beeld in taal
het toont de bevrijding van ons allemaal

geschreven op deze muziek;

De DAG is begonnen: Diepste Aanwezigheid van Genade, die ik zelf ben, aansprekend in mezelf. Het volle meevoelen met mij, in wie ik ben, in wat ik doe, in hoe ik spreek. De dag is begonnen! Ik klank het in alle talen. Ik klank het in alle verhalen. Ik klank het in alle harmonie en ik klank het in elke dissonant. De dag, de dach, du dach is begonnen.. Welke gedachtenvelden ook rondcirkelen, die als lokkende voedingsgeur de aardse ether ingeblazen worden, ik kies voor de zon. Niet omdat de keuze voorop staat, maar omdat ik die zon zelf ben. De vrije zon die achter de woorden opkomt en er doorheen schijnt om de last van taal blijvend te verlichten. De zon die ons aller mensenhart verbindt met onze beeldkracht in het brein. Gevoelens van waar en echt stromen vrijrijk het lichaam in; de gedachten in, de ogen in, de wereld in.. Het water spettert, stroomt en bruist en knettert het lichtkrachtleven door het aardse menslichaam en het neemt alle beknelde emoties mee die vol signalen van pijn en lijden lichaam na lichaam, cirkel na cirkel en planeet na planeet rond willen analyseren. Dat soort wilskracht is de mens in wezen onbekend. Er ligt een vrije wil voor, die terug voorop mag in de taal.

Als een dag echt begint als De dag der dagen, het heilige Mens moment, is iedereen welkom. Elke harmonische klank en elke dissonant ontvalt zijn apart benoeming. In het verschil ligt de valse toon. Het hele en het halve zijn altijd één geweest. De mens is altijd heel geweest. En nu zijn we hier en lijkt de dag der dagen ondenkbaar, onbenoembaar en onverbeeldbaar in het moment. (let op het rode golfje onder dit ‘niet correcte’ en dus niet mogende, niet bestaande woord. En hoe ‘t het brein in het gareel houdt.) Deze vrije communicatiefrequentie wordt stilgelegd in hemels onbereikbare taalongelovigheid als geloof vol verlangen, hoop en liefde. En toch bestaat het. Het compleet openvallen van een evolutie in de totale herschikking van verhaal in de bevrijding van Taal. (Luister maar eens naar het lied dat hierboven staat.. en lees deze taal eens op die muziek.. dit is het begin!)

In het eeuwig begin, in dat altijd heldere nu, is er geen wanklank. Er zijn valse tonen gekomen in de ruimte, onmenselijke vibratie komend uit een vreemdsoortig brein. En ze zijn de lichaamsruimte in ons gaan bewonen. Wij zijn een slecht klinkende samenklank geworden als mensen, omdat we onze eigen klanken niet langer langs volle harmonie horen. We horen en interpreteren onze gevoelens die in die vreemde vibratie grotendeels onaangenaam zijn gaan voelen langs en als onvrede. We openen ons menszijn met een schok van ongeloof in de geboorte van woordenstrijd. Die schok, die ons ware gevoel voor zin heeft verlamd, ligt letterlijk in elke letter en tussen alle woorden en zinnen in. Wij zijn in die aard-verschuiving, (onze verschuiving naar het aardse) delen van onszelf die we niet langer als kracht ervoeren, tot dissonant zijn gaan bezien en onderdrukken. En daarmee delen van elke andere mens. Met slecht klinkend bedoel ik dat we niet langer openstaan voor al het leven, voor alle kracht, en voor alle mens. Simpelweg, omdat we het niet langer weten, omdat het niet tot onze taal mag behoren, wie wij echt zijn. Want bovenal sluiten we onze ogen massaal voor de Mens der mensen, volledig klinkend en klankend in eigen talen. Er zijn ontelbaar veel talen in de kosmos, gesproken en geklankt en gestild door ontelbaar veel mensen en wezens in ontelbare hoeveelheid werelden. Voel zelf maar, in je eigen hart, hoeveel gevoelsfacetten raken aan vrij zijn. Jij weet dat precies.)

De muziekterm die spreekt van iets dat slecht klinkt,  spreekt eigenlijk van de wanklank in de taal, in communicatie. Muziek is immers deel van en maakt en ondersteunt de taal. En taal is leven. Omdat er taal is, is er leven mogelijk. Pure Taal schept en belevendigt een wereld, maakt voelrijkheid (gedachten) mogelijk ofwel een uitvinding, opbouw en uitbouw van schepping en laat de mens samenzijn ervaren in de diepste harmonische klanken van de kosmos. De muziek ter plekke toont de kunstzinnige schikking van een heel wereldbeeld. Wanklank is als braakliggend terrein, waar bijna geen mens zich aan waagt en o wat zal het ons wereldbeeld verruimen als er mensen opstaan om dat te tonen.

En dan het aardse wereldbeeld. Voel eens in jezelf en om je heen .De onderdrukking is de bekrachtiging geworden. De last van de taal valt de mens zwaar. We zijn op een disharmonieuze wijze naar muziek gaan kijken. We zijn in een onbewaakt ogenblik verschoven in zienswijze; van onze menscellen die alle klanken en krachten tegelijk vibreren, naar geïsoleerde celdeling die disharmonie brengt in lijf en leden en die onze levenswijze verstart en verhard. We kijken onze verstarde wijze van leven als in een constante naar binnen. Om onze onenigheid te stillen met enige klank. Met alle klanken die we kunnen vinden in onszelf doen we poging na poging ons te herschikken in heiligheid. In vuur als water ineen.

Wat we daarin niet goed zien en ontwaren is dat het lied van de mens geen vrij lied meer is. Dat we in toon en vibratie uitgaan van de bron die de mens nu is, vol goed en kwaad. We zien de gemaakte en gewraakte persoon die dit leven als persoonlijk hoogtepunt neemt en al zijn ervaringen daarin als leidraad. Het menslied wordt vaak nog steeds, in de poging om echte wijsheid te vinden tussen de sterren, grotendeels gekopieerd. Doordat we het buiten onszelf zoeken, de toestemming om het volgende te voelen: Echt wijsheid die voelt als thuis, in een bed van oprechte en onverwoestbare vrede. Een taal sprekend waarin we helemaal onszelf zijn, waarin we in al onze kracht in mogen wonen. Zonder gecategoriseerd te worden, ge onmint. Ja, zonder de min die een plus voortstuwt. Thuis is alle leven muziek. Er klinkt geen lied over tweedracht en verscheuring, over lijden, en over onbereikbare liefde. Een lied sterft niet. De mens ook niet.

Het enige wat hier dood lijkt is de eigen taal, omdat het stilligt en bijna niemand meer in zijn eigen innerrijke taal spreekt, denkt en voelt, ofwel echt thuis zijn in de taal. Afwezigheid van harmonie kun je opvullen door je vast te houden aan de harmonie die je kent en je kunt ook de harmonie oprekken door dissonanten niet langer te zien als zodanig, als verstorend voor je gemoed, maar door ze toe te voegen aan bestaan. Aan de mens en aan het lied. Om de vreugde die de mens in wezen is op te rekken. Zo ontstaat nieuwe bezinning, nieuwe woorden, een nieuw lied en wordt de last van taal minder machtig.

taal is niet zozeer de vaste uitdrukking om een deelgevoel kenbaar te maken
taal is in den pure een gevoelssamenzijn, die in die harmonie direct de complete indruk van de mens weergeeft

Welke mens is er eigenlijk bij geweest toen spontane taalverkenning gedraaid werd naar taalvastheid. De taal der gewoonte. De macht van de taal. Het woord als machtigste wapen. En waarom houden we zo vast aan een moment die niet uit onszelf is voortgekomen, anders zouden we het weten en erbij zijn geweest.

Valse bronvermelding openbaart zich als ik me ergens anders aan te houden heb als aan mijn eigen gevoel voor de dag. In alles wat mij tegenhoudt om mijzelf opnieuw uit te vinden, of mij voorliegt dat ik dat via die ander te doen heb, Controle in stijl, spelling en grammatica, het toont de symboliek van de beheersing van de gedachte van de mens. Het beeld staat vast. Ik ben onderdanig verward in de letter d. En als ik in het gevoel verwart ben in de t, omdat ik voel dat ik nog steeds verwart ben in de nacht, dan raken mensen verwart in zichzelf. Zij hebben zichzelf verward, door de regel, de dood, te stellen boven het gevoel, het leven. Het systeem boven de mens en de vrije uitdrukking boven de vaste. Want als ik geen kader ken, wie ben ik dan nog? Wordt ik dan nog wel serieus genomen? Mag ik mijzelf eigenlijk wel spontaan serieus nemen? En dus blijft nagenoeg elke creatie en dus elk lied beheerst, binnen perk en pad en binnen leven met de dood. Het gevoel wordt gekaderd en de spontane pionierszegen van de mens wordt onderbroken. Simpele vragen als waar ben ik gestrand, waar is mijn echte thuis gebleven, waarom is er nagenoeg geen informatie van leven buiten deze planeet? Waarom heb ik ineens ouders en waar is de complete vestigingsinformatie over het reilen en zeilen van de mens op deze planeet? Waarom ben ik ineens een kind en wat is het werkelijke nut van het sterven hier en ken ik ook anders? Mag ik spreken over andere wereldbeelden, die veel toe te voegen hebben aan de aarde energie thuis? En mag ik daarin aards onopgeleid zijn, niet ingeperst en ingeblikt in een vast denkspoor. Veel vragen die geen eeuwig vraagteken kennen, maar kracht.. heel veel kracht herbergen. Ze raken direct aan de volle frequentie van thuis. Thuiszijn in jezelf. Mens zijn in je hart. En in je hoofd! Alle fragmenten gevoel tezamen.

Geen mens mag nog weggezet worden als dissonant, als verstoorder, als verwarde of als gek. Het zijn de diepste ongecontroleerde emoties, die als ze in diepe rust vrij waargenomen worden, de muziek zijn vrije toonhoogtes en laagtes weer teruggeeft. En de mens zijn eigen wijze kijk op leven. En die de mens laat stoppen met moorddadig zijn, met gedachten over zichzelf en dus over andere mensen die Zelf vernietigend zijn. Mensen die moeite hebben met lezen en spellen, met nadenken, met voelen, met spreken, met lopen, met leren, met werken, met volwassen zijn of juist met kind zijn, de mens die onvermogen toont naar leven met zichzelf, en dat zijn we allemaal, omdat we in het vaste gegeven van vermogen beperktheid vertonen.. wij mensen hebben een eigen boodschap mee te brengen in de wereld. Niet via de vaste communicatielijn die steeds maar spreekt en herhaalt van gevallen van stoornissen of juist van bijzondere mensgevallen. De mens die stopt met categoriseren en wijzen en verwijzen naar andere brongeving, die mens stopt met vallen.

Perfectie is stilstand, uit angst voor de angst, omdat dit nooit gaat over het ware spel van menszijn, maar over kopie spelen.. ANGST gaat enkel over Nieuwe Geboorte Van SamankrachT.

moniek