Aanrader: lezen op de muziek waarop het is geschreven, zie onder de tekst de video van Thomas Bergersen – Remember me. (als hij speelt de rechtermuisknop: loop)

~

. .

Hee lieverd.. ja jij.
Hoe leerde jij leven langs de echo van een val?

Weet jij het nog? Hoe we oogden toen we hier kwamen, klein, ontwapenend in lach en warm? Hoe we speelden, knuffelden, deelden met de mens. Misschien hij die ons mamste en papste of zij die ons bevriende. Hoe we lachten en onze harten openden voor hier. Blaadjes die vlogen, harten die zongen, armen die zich verhieven. Tussen alle wolken door. Hoe we nieuwsgierig om ons heen keken naar de natuur en ontdekten dat alles bewoog in zijn eigen gevoel voor zin. Niet alleen onze ogen. Herinner jij je nog, hoe we leerden lopen, spreken, rekenen. Hoe we ons gevoel voor thuis hier vestigden? Ach ja lieve schat, weet jij nog hoe ons hart kon vlinderen, zomaar bij het zien van mens?

Leren leven langs de echo van een val is iets unieks.

Weet jij nog hoeveel pijn het lichaam kon doen als je viel?  En hoeveel tranen er dan verschenen, als zomaar uit het niets. Die eerste keer van traan, van auw, van rauw, van zoen, van nooit meer over willen doen, van altijd samen willen blijven, van haat van wraak en dat alles zo graag willen verdrijven. En dan de zin die schreef en de pijn die met die woorden bleef.  Met geen pen te beschrijven. Zoveel emoties tegelijk door ons lichaam heen. De ontheemde gevoelens omdat de taal ontbrak om jezelf aan te raken. Raakte jij ook zo vaak in de war? Kende jij ook iets van een knagend gevoel aan thuis, een thuis die je hier wel zag en toch niet? Voelde jij ook zo vaak een onbeschreven verdriet? Had jij stiekem ook niets met  leren, met al die malle modellen, met verhalen uit een oudheid die raar rook? Rookte je daarom liever iets wat nog weg had van plant? Slikte jij misschien ook teveel in rond rare regels en vreemde getallen? Vond jij die wedstrijd en dat winnen ook zo vreemd of stortte jij je op het goud?

En toch.. leren leven langs de echo van een val is iets unieks.

Ach mooi mens. Ken jij nog die wens en toen nog een en nog eentje. En de brug die je zo graag wilde zijn, om harten te verbinden. Het monster onder je bed die je telkens net op zo’n moment wilde verslinden.  Ken jij ook die vreselijke angst, die je doorboorde bij je eerste ademzucht. En toen de vlucht. De koffer. Water over de rand. Een zee aan vreemd gedrag. En zoveel moeten en weinig mag. Weet je nog? Dat leven ineens pijn deed en dat de woorden die daarbij hoorden eigenlijk niet klopten? Verlangens voelde raar en onbereikbaar. En het lijf zo klein. Kun jij nog voelen hoe je voor het eerst de wankelheid in je adem kon voelen, toen je kennismaakte met de dood? Vond jij het normaal? Zeg eens, vond jij dat echt.. dood gewoon? Heb je weleens teruggedacht aan die momenten van een kennismaking. Kende jij die dood niet ergens van, misschien als iemand anders zijn plan? Ging jij ook zo stoeien toen je op die eindigheidscommando jezelf ermee ging vermoeien? Lag jij ook s’ avonds in bed te bangen dat je weg zou moeten en waar dan heen? Voelde jij je ook hartverscheurend dan alleen? Turend naar die donkere lucht en de gaten in je verhaal. Want ja die taal, die sprak weer eens zonder pardon over je eigen wijze hoofd heen. Wist jij ergens ook wel beter, of mocht je dat niet eens denken van je pama. Kon jij ook je hersens voelen kraken als je moest denken van de juf en als ze even niet keek, ja dat je dan pas echt even zelf dacht in dromen die met je meevlogen.

Ondanks alles.. is leren leven langs de echo van een val zo van waarde

Het zijn maar flarden die ik met je deel. Heb jij ook weleens het besef gekend dat die flarden je ergens bekend voorkwamen? Dat in die bijna vreemde momenten van het opvangen van een kleur, een geur, een gebaar je ineens in een flits even iets ving van een thuis.. zo ver bij je vandaan? En was het soms ook bij jou, net voor het slapen gaan, dat  je weer dacht aan jezelf, en je je verbeelde van een andere wereld? Een wereld die er echt voor jou zou zijn, die je zou omarmen en verwarmen. Alsof jij daar koninklijk mooi was. En je had al het geld, je mocht iemand zijn. Je had je eigen gevoel voor keus en voor verhaal. Je sprak je eigen taal. Je mocht je reus voelen en rijk en slim en sterk en schoon. Ja vooral schoon. Verschoond van al die drek, die knellende banden vol familie, de ruzies, de gevechten die maar bleven komen. Als stromen modder die je moest leren ontwijken door ze te beantwoorden. Werd jij ook zo moe van het antwoorden op de vragen die je onderwezen, en waardoor je ten diepste steeds dommer ging voelen. En nog harder moest werken om bij te komen, mee te doen, aan te sterken. Met wat dan en voor wat? Had jij weleens vragen die jou nooit konden dragen? En dat alle sprookjes over jou gingen en de rollen die je wel moest spelen. En overal bleek mens ergens ook de boze wolf. En de dieren onmondige poppen, die je kon verkleden en bespelen en verdraaien en naar elkaar laten graaien met grote tanden. En dan je handen? Keek jij weleens naar wat ze deden, al je vingers op een rij? Hoe ze aaiden en paaiden en zich omringden met klatergoud. Vond jij het ook gek dat je dan later met die handen moest trouwen en dat je dan van jezelf moest leren houden? Terwijl je zag dat die ander dat niet kon, er vaak niet eens echt aan begon. En jij die dan moest redden, rekenen, tekenen van een weg vol doodlopende paden. En maar waden. Diploma’s lang waden. En zitten op een stoel. Ik bedoel, heb jij je echt dan nooit afgevraagd of dat klopte? Of jouw hart je dat echt had gezegd, dat je altijd dat gevecht.. ja altijd in gevecht? Zoveel strijd over links en over rechts en over handig en verstandig. Heb jij weleens gedacht dat iedereen om je heen gek geworden was? Dat de mens ziekte maar normaal vond, dat je gruwelde van ziekenhuizen en van oude mensen of juist van jonge? Niet van de mens, maar van de zure lucht die hen omringde en waar ze zelf in geloofden? Hoe vaak heb jij ergens in geloofd en werd je dan gedoofd? Hoeveel letters kent jouw naam en voelt die wel echt van jou?

Hoeveel haast heeft jouw snel en gauw?
En heb je dan nooit bedacht dat een val iets raars doet met de mens
dat hij ineens opgescheept zit met een bizar gevoel voor grens?
En als je vind dat leven klopt, waarom denk jij dan dat het stopt?
Kom op nou, ik weet zeker dat ik jou kan spreken.
Je moet wel durven vragen naar je kracht
jij wordt daar al zo lang verwacht.
Wees nu sterk en vraag eens naar je echte werk.
wie ben jij nu hier en wat doe je met plezier?
laat je de vraag niet afnemen van echt geluk en dieper vinden dan dat stuk.
Ik weet dat jij sterk bent, net als ik
Ik weet dat jij dat kunt, dat jij dat bent
ik zie je toch
Ik wil jou zo graag ontmoeten, al is het voor mijn persoonlijk alleen.
Ik durf wel, ga je mee.. vallen voor de val?
Het is niet ander dan hoe we samen speelden en als de knuffel die we deelden
echt niet.
Al die uitleg is niet nodig, alleen dat jij weet van jij.
Ik loop hier al zo lang weet je en te vaak alleen.
Samen lopen, samen staan is niet zo moeilijk als het denken denkt.

Het gaat er alleen maar om dat je leeft, dat je jezelf je eigen gedachten terug geeft.
Dat je de wereld van je geheime dromen opent en ontvangt
en dat je stopt zegt tegen al wat bangt.
Het s niet echt weet je, niks is echt.
het enige wat wij samen gaan begraven is de oorlog.
Kun jij scheppen?
Nou ik wel.
Ik schep en schep niet alleen in aarde, maar ik schep naar mijn eigen waarde.
En dan bouwen we een echt kasteel vol groots en echt en veel.
Hier op de grond, dichtbij  jou en dichtbij mij

En dan lopen we samen door die poort vol vrij
Wat is dat nou, laten wij ons uit elkaar drijven terwijl wij heus wel weten
dat in het echte spel, daar middenin, dat je weet dat dit zal blijven
En niet al het andere, al  ongein en die die pijn.
Wij wisten dit als kind, wij zijn zelf die grootste mensen vrind.
en wij wisten zo wat spelen was, in die staat van zijn.
Die hoort niet tijdelijk bij ons. Wij zijn dat helemaal in heel ons leven.
Wil jij ook zo graag met elkaar het leven door leven en open en door. Door de zwaarte heen?
en dan alles achterlaten, alle gaten, al wat we vergaten.
Kom, sta met mij en de wereld van onze dromen gaat zo open.
De deur is hier, het is niet ver, het duurt niet lang.
Het aangeleerde vallen zal vanzelf vallen. Misschien best wel met een schok.
Maar jij zal dan weten dat ik er ben, van voor je herinneringen aan kindzijn ben ik hier.
En ik ben hier altijd al geweest. Precies in dit moment.
Ik ben net als jij en net zo vrij. Ik vlieg ook zonder vleugels.
Ik heb geen opgeplakte fantasie nodig, echt niet. Jij ook niet.
Er ligt zoveel onzin in dit aardse bestaan. Het gaat alleen maar over gaan.

En als je traant, dan traan ik mee. Op weg naar zee.
Het was nooit moeilijk toen, waarom nu dan wel?
En ik weet dat jij, net als ik, door diepe zwaarte ben gegaan.
Ook als kind. Dat jij dingen hebt gezien. Dat jij pijn hebt gevoeld. Ondragelijk alleen.
Maar samen kunnen we dat aan, kunnen we staan.
Als we de mens voor dat moment herinneren. Dat kind, dat wezen, die kracht.
Daar ligt leven die we hier kind noemen. Dat leven lijkt verdrongen, weggevallen, gewist
En dat is niet zo want ik ben hier. En ik weet het weer of nog.
Dat ik me in dat moment helemaal geen kind voelde, juist groots en immens krachtig.
Vol van leven en alles wetend. En dat ik precies toen ik mijn armen opende voor leven, dat dit leven heel anders terugsprak. Het duwde leven in mij die me instant klein en onmondig maakte.
Ik was pardoes mijn taal kwijt en brabbelde en kwijlde en snakte naar voeding. Een tepel werd een lepel. Ik kon niets meer. Niets van wat ik kende als lijf was nog met mij.
Ik leerde denken over mijzelf als kind. En dat ik alles nog moest leren.

Ik leerde lopen langs de echo van een val. En ik heb een leven lang ernaar geluisterd. Zo diep, dat ik soms vergat te luisteren naar mensen en hun pijn. En daarom ben ik nu hier, om er voor jou te zijn. Omdat ik zoveel heb geluisterd naar die kracht in mij kan ik nu zelf mijn eigen hart laten kloppen in een ritme vol vrij. En het lukt me vaak en vol en heel. En ik laat mij onomwonden zien aan jou. Lief mens, krachtige man, mooie vrouw. Kinderen van een andere tijd. En alleen in de naam van kind , omdat jij nu niet in die tijd bent maar hier. En jij jezelf opnieuw geboren laat worden, langs de echo van leven die valt. En een kind kan dat, in die trilling van spontaniteit worden werelden geschapen. En omdat jij dat niet doorhad, ging die val met jouw voorstellingskracht spelen. En ze hebben de malste verhalen verzonnen, om jou te binden aan die wat zij noemen fantasie. En nu wordt zichtbaar wie dat deed en doen. Het zijn wezens zo vol van technologie, dat ze rekenen op onze pijn.  We kennen ze allemaal, uit onze kindertijd. Het zijn die monsters onder onze bedden, het zijn die wolven om ons hart, het zijn die bloeddorstigen waar we zo van huiveren. Ze hebben zich verstopt in sprookjes, in films, in relaties, in scholen, in je beste vriend, in je partner en in je huis. En we zijn gaan leven in die fantasiewereld van hen. En kinds geworden. En dat is niet wie ik was, nooit wie ik was.. En jij ook niet. Het ware kind zijn begint waar zij jouw einde voorspellen. In dat moment, middenin die angst. Weet jij nog wat wij deden met angst als ware Kinderen, als grootse mensen in onze kracht van scheppen? Wij keken het aan en waren samen. En nergens bang. Nooit. Wij hielden handen vast en keken. En o wat konden wij luisteren. Luisteren naar alle verhalen van planeten om ons heen. En wij lieten nooit iemand alleen. Wij vochten niet en wij toornden niet. Nergens. Wij lieten simpelweg niets tussen ons komen en niets tussen ons gevoel voor spelen en delen. Het Zelf scheppende spel, weet jij dat nog wel? Ik zal nooit meer stoppen bij een woord als fantasie. Het heeft me doen stoppen en gemaakt dat ik steel en laat stelen. Dat ik de onwaarheid zie als helen. Ben jij gek en mal en verstoord geraakt? Dan kun je gewoon opstaan. Echt. Ik weet dat. Zelf gedaan en zelf beleefd. Ik bent niet gek, nergens onmondig, ik heb geen ander nodig voor het antwoord op mijn vraag. Ik heb het nodig om te staan en mezelf te bevragen naar mijn kracht. En naar mijn kloppend gevoel voor wereld. Want de wereld die klopt, die kennen we allemaal. Maar we laten ons maar afleiden door een vreemd verhaal, door games en door bezit.

leren leven langs de echo van een val is iets unieks.

En laat dat leren eindelijk eens weg, zoals je denkt van wat leren is. Weet jij eigenlijk wel wie ik ben, wie jij hier voor je hebt? En weet jij dat nog van jou, zonder auw vol grauw?
Ik kan het zien in jouw ogen , jij bent MENS. Zo ontzettend veel mens. Dat rijmt helemaal niet op wens. Nergens. Mens ben je. Leven genoeg om een eeuwigheid te schijnen. En niet om in een gat te verdwijnen. Ben je mal? Hoelang ga je dat spel nu nog spelen? Tot iemand anders jouw een wereld reikt die klopt? Dat kan helemaal niet. Dat weet je toch? Alleen jij kan dat. Alleen jij.  Misschien moet je dat op school eens zeggen of op je werk of thuis of in de kerk. Ik, ja IK heb het hier eigenlijk net zo voor het zeggen. Ik werk graag samen met jou, juf, meester, mens, dominee, zanger, baas, man. Ik wijk niet meer. Ik buig voor mij. Ik heb mijn eigen plan. Mijn wereld. Mijn adem. Mijn lucht. Misschien was jij wel een beetje gek, net als ik, maar ik werk niet in jouw lering tot ik stik. Ik ben levend en daarin tot op het bot getraind in hoe Leven is. Of denk jij nog steeds aan zwemles bij een vis?  Hou op met leven precies totaan die dood. Waar ben jij nu zanger, schrijver, verlichter, spreker, deler en door te zwemmen in herhaling tot die steler? Waarom stoppen jullie telkens bij die grens en waarom houden jullie zo van volgers en van geld en aanzien en niet van jeZelf? Waar Blijf je nu met je eigen bronvermelding en eerlijk spreken over je eigen pijn? Is dat spelen en helen en samen delen of ben je nu wat aan het langneuzen? En hou eens op met zo intieme te graven, blijf eens af van die lijven om je genot in te bedrijven. Denk jij nu werkelijk dat jij dit bent, die die heilige grenzen zogenaamd verkend? Alsof jij niet weet wat vrij zijn is, het vrije, was altijd al bij je. Daar heb jij die ander niet voor nodig. Alleen maar om te stelen en langs onwaarheid te helen. Ik ben bereid om waarheid zo te spreken, om al die valsheid door te breken. Ik ben te lang alleen gelaten, net als jij. Om wat roem, om die winst, om dat goud. Wat vertrouwt leek mag onttrouwt en er mag om worden gerouwd. Maar als we nu niet naar elkaar springen, dan lukt het nergens. Als we nu de puzzel niet vervolmaken met al onze echte gevoelens over echte werelden, dan past hij nooit. En hij past. Ik heb het gezien. Ik weet precies wie ik ben en wat ik daarin verdien. Ik verdien jouw ogen die kijken naar mij, die open raken en wakker zijn. En jij verdient precies mijn aangezicht, die schittert door dit lijf. En ach, dat lijfelijk is tijdelijk, maar wat kan ons dat schelen? Wat kan het ons nu doen en hoe kan dat ons nu raken, als we doorstappen naar onze eigen wereld en ons eigen lijf? Misschien dat je nu dan toch eens stopt met de verkeerde puzzel, het eeuwig tijdverdrijving. Om genezing te vinden in een wereld die onwaarheid spreekt, is onmogelijk. Eerst zul je leven en de waarheid weer voelen in jezelf, en dan zal je genezen van al wat jij dacht en al wat jou bedacht en vooruit liep lopen. Naar een toekomst die helemaal niet bestaat, omdat dat nergens over het spel van Nu gaat. Als geleide fantasie je afleidt van bestaan, hoeveel voorstelling ken jij dan wel niet en al vanaf het begin? Weet jij wel hoe rijk jij bent, hoe goud jouw hart straalt als jij jou nu eindelijk eens echt verhaalt? En dat hoeft niet ingewikkeld of op groot scherm. Juist niet. Het begint in het kleinste detail. In gesprek met de mier, je buurvrouw of een spelend kind. Het begint met mee wuiven met de wind, en los laten van dat jij zou moeten leren hoe dat moet. Het begint met zee zijn met de zee. En bloem met de bloem. Daar begint jouw leven opnieuw. Daar wordt elke val zichtbaar en zullen we zien dat alleen dit verhaal van vallen viel. Laat ons vallen voor de val. En denk nog eens goed na over kind. En wat zij je zeggen over nodig zijn en hebben. Laat het leren los en leef je eigen kracht, jij weet wel waar jij moet zijn. Ik zie dat jij dat weet., Vertrouw erop mijn lieve vriend. Vertrouw op jou.  En het moet je niets kunnen schelen hoe jij er dan uitziet en met wie. De echte waarde leeft in het moment van pure spontaniteit tussen ons. En anders niets. De diepe verantwoordelijkheid voor een nieuwe wereld leeft in ons. In onze voorstelling van wereld. De indringende spelvaardigheid hebben we weer op te halen en de training te hervatten. Opnieuw stilstaan en luisteren. Luister naar de pijn op aarde, naar het gekreun, de tranen, de haat, de wraak. Luister naar de energie erachter, die ze fantansiekind willen noemen of innerlijke fantast. Luister daardoorheen, naar de modellen die mensen maken ter heling en die telkens stoppen. En stop de modellen, de overval, de belering, niet de mensen. Dit is geen kans, dit is geen mogelijkheid. Dit is de kracht van NU. Luister naar de aarde als een volwassen levend wezen, luister naar mensen in paniek die wel voelen dat de vervuiling moet stoppen maar niet weten hoe, omdat ze in een fantasiewereld leven, waarin ze niet zelf nadenken en voelen. Stop nooit de mensen, bewaak alleen je eigen grenzen voor de onmens. Laat de mensen drijven, schrijven, blijven. Als het je belieft. Stop met vechten. We hebben allemaal gevochten. Anderen pijn gedaan. Begraaf die schuld. Begraaf de oorlog. Dit is een mensenwereld en een thuis voor velen. Laat elke val gaan, kijk hem aan tussen ons en laat hem uit ons midden gaan. Breng de kleuren terug. En laat hier mensen blijven.

Moniek
vriend van het kind- de Kracht- in de mens
de ware familiaire zon frequentie
in elk veilig en heilig thuis
de taalreiker van nu
Theth a rah

En zo zijn er vrienden zoals jij, vriend van de mensen, de ouderen, de jongeren, de andersprekenden, de zwijgenden, de belaagden, de gedaderden en de geofferden, vrienden van de stilte, van het groen, de lucht, de zee.  Blijf vriend. Hoe dan ook. Wat er ook is gebeurd. Wijk niet voor de onmens, die ons mens belooft en hem zelf niet is. Wees Mens.  

~

Geschreven op: