en als men naar je kijkt ver ander jij dan wissel jij van aanzicht bij de bevalligheid van de blinde schepper en diens geboeide ogen vol ongevoeld? ga je aan om te behagen ter wille te zijn te stoppen te stillen om gelijksoortig één te willen en wat gaat er dan uit? wat wordt jouw silhouet bij de gratie van hen die eenzamen die versluwend verstrikken om wat liefde...
(Moniek van Pelt) welke gedachten heb ik nodig? volgen ze de realiteit die ik wil creëren of zwenken ze af naar elk lager oord zoeken ze een troosteloos verhaal om aan vast te grijpen waanzin wordt mij uitzicht het grijs van de spijlen overschaduwt mijn zuiver ontwerp als een echte kunstenaar penseel ik me blauw met groen en geel al wat niet bijdraagt...
(Moniek van Pelt) het is de eeuwenoude stroom als een draad vol ongenoegen of een zachte grote zegenregen die ons drijft en ons omarmt en die mens e lijkt te sturen soms zover van onszelf als we ons ebbig inhouden uit angst verzwolgen te worden door haar kracht ik ben vannacht gaan staan voor de allerhoogste golf in mijn dromen ik heb ernaar...
(Moniek van Pelt) en ieder mens vindt hier een aarde. ze zeggen nieuw, ze zeggen jij. ik ben er bang, jij lijkt er blij en ieder mens vindt hier een wereld. ze zeggen vlucht, ze zeggen thuis. jij zoekt de vleugels, ik vorm jouw huis en ieder mens vindt hier een kind. ze zeggen onbeschreven, ze zeggen puur. ik verdraai het uitzicht, jij botst op muur en ieder mens...
(Moniek van Pelt) ik ben mijn heelalde ronding in een sterdit is mijn verhaalmijn landmijn hartde sterren weten heus weldat ik met mij de hele schittering bedoelvirtuoze grootheidkent geen enkeltje .ik ben mijn heelalde tranen van oerhet zijn geen druppels latergeen vlucht naar thuis van hierhet vliegt niet voor me uiten maakt niemand loshet draag mij...
(Moniek van Pelt) in Geloven verlaat ik mij verzwaar ik mij en hou ik mij alleen en voor koop-waar aan ik dien vergelding en ontmoediging de machteloosheid van een vleselijk verwrongen aanblik en de hand die immer steelt in Geloof richt ik mij op tot een te vermoeden beeld van het soort god die on eigen lijk bedeeld in Geloven veronderstel ik mij in geleende...
(Moniek van Pelt) Hij snikt. Onhoorbaar. Dat wel. Niemand hoeft zijn pijn te zien. Het is van hem. Hij heeft zich te vaak niet begrepen gevoeld in dit leven. Waarom zou iemand hem willen verstaan? Niets is nodig, als het om zijn lieve vriend gaat. En juist hij moest gaan. Het grijpt hem naar de keel, al is het lang niet meer zo vaak als in het begin. Hij duwt het...
(Moniek van Pelt) de mannen van tucht van regel en maat je ziet ze voorbij glijden net boven de straat de mannen van tucht van zaken en orde ze slaan met hun woorden tot jij dieper zucht de mannen van tucht wat zijn het er veel het gewicht van de wereld oogt zich schevig zo scheel en naast die mannen van tucht lopen de vrouwen van drama de vrouwen van...
(Moniek van Pelt) we hoeven niet alle lief altijd rust het langste leven het knapste kind niets hoeft daar ligt een begin voorbij het ouderen en achter geërfd gevoel tussen gekunsteld en verlangen we hoeven niet alle kou ruwe vormpijn een zee verdriet afscheid op zn eeuwigst echt niet daar ligt een begin naast het drama onder het zieke label de diepe dauw op...
(Moniek van Pelt) welke gedachten heb ik nodig? volgen ze de realiteit die ik wil creëren of zwenken ze af naar elk lager oord zoeken ze een troosteloos verhaal om aan vast te grijpen waanzin wordt mij uitzicht het grijs van de spijlen overschaduwt mijn zuiver ontwerp als een echte kunstenaar penseel ik me blauw met groen en geel al wat niet...
(Moniek van Pelt) De mens die leert het leven langs uiterlijke reeds bepaalde structuren- vol belofte en geloof- te begrijpen, hij is het innerrijke volle weten vergeten.. daar waar elke wegwijzer ophoudt en het vrije veld begint. Begrijpen, leren, weten en ervaren beogen in de aardse materie verschillende energievelden. In oorsprong duidt taal...