(Moniek van Pelt) Nu het begrip kunstmatigheid als beeld steeds indringender op deze aarde wordt geplakt, de theorie van de virtuele werkelijkheid, zou je je leven eens langs het spel simulatie kunnen leggen. Het zou een hoop verklaren als het gaat om het wankele evenwicht in elke uitleg over de persoonlijke mens en zijn traumatiek. Trauma dat op aarde leven genoemd wordt, in plaats van dat leven zijn volle vredige energie mag uitstralen, zonder een afleidende pijl die altijd eerst wijst naar lijden.
Het simulatieverhaal vertelt eigenlijk over het nabootsen van een wereld om de menselijke omgang met levenskracht te beïnvloeden. Veel, heel veel mensen geloven in kracht. Ze kennen het niet echt als weenrijk deel van henzelf. Ze weten derhalve ook niet hoe het te gebruiken. Het enige wat ons mensen op aarde getoond wordt is hoe je De werkelijkheid zo realistisch mogelijk nabootst via de verhaallijn van je ouders, je leraren, je bazen, de pioniers, de verlichten. Hoe De werkelijkheid er volledig uit ziet weet bijna niemand meer zelf. We hebben de vele verhalen die gaan over het verleden uit overlevering meegekregen, van horen zeggen of uit boeken Het verleden is als term net zo vaag als De werkelijkheid, als de mens zelf geen groot overzicht erin kent. De kern van het woord zelf namelijk gaat over zelf zijn. En hoe kun je zelf zijn als je niet zelf weet wie jij werkelijk bent, los van de wereldse aanname die wel zegt om jou te draaien, maar die enkel om zichzelf draait? Als je niet je hele verhaal meer weet van wat leven is in jou en voor jou? Leven wordt nu uitgelegd in tijdsframes, in een voor en na, en jij huppelt ertussenin. Simulerend dat je het allemaal wel weet, omdat je les hebt gehad. Omdat jou verteld is door anderen wat leven is. Niet omdat jij het Zelf gevoeld hebt.
Dat wat jij niet voelt ten diepste, daar leeft eigenlijk helemaal geen echt zelf. Slechts een vorm van vervreemdende systematiek die bouwt op oud en lonkt naar nieuw en die zichzelf nergens heel/ helemaal toont. Slechts in delen tijd en in persoonlijke zones mens. De schijn van zekerheid die zo uit je gedrag voortkomt geeft meer veiligheid dan die van het echte systeem, die veelal dus slechts geheimhouding en zich dus onmenselijk toont. En helder voelen, laat de mens daar nu net de grootste problemen mee hebben. Althans, dat beweert De geschiedenis, De lering, De waarheid. Je wandelt van een nadoener naar een voordoener en de zelfdoener bestaat slechts in het woord. Maar eigenlijk ligt die kwaliteit in handen van een god, die exclusief alles zelf heeft gedaan. Voor jou en mij. De grote voorganger. Die de mens gecategoriseerd heeft als ware het een pagina van een bedrijfsmodel of een reclamefolder. Een systeem maken van een wereld, toont een kunstmatigheid aan op zich, omdat niet het hele zelf erin gekend mag worden in het waarvoelen.
Er is een ander doel als vrede geveinsd wordt, maar eigenlijk niet aanwezig is. Behalve dan aan een illusionair soort top. Het zelf mag dus niet helemaal en overal aanwezig zijn. Het is onze aard, zeggen ze. Het stoeien met afwezigheid in opdracht. We noemen het aarde. We? Het lijkt meer op een geprepareerde testomgeving, waarin de simulatievrede als manipulatie ingebracht wordt om mensen te bewegen in een bepaalde richting. Het lijkt eerder een opzettelijk ingebrachte storing van buitenaf die de mens zelf dan mag ontstoren. Maar hoe? Vervolgens blijkt die hele vrede helemaal niet mogelijk, omdat je niet weet hoe je dat mag voordoen. Het is jou niet nagelaten. Enkel de voorganger vertelt erover en zijn nazaten beleren ermee. Maar er is altijd eerst strijd nodig, en meer en groter alvorens de belofte aan de beurt komt, dat jij als goedgelover je beloning ontvangt. Dat gaat al eeuwenlang zo. Elk denkbaar archetype mens speelt er zijn rol in en de schijn is bestempeld tot echt. Een echte wereld vol echte kracht. Echte kracht zou nooit toestaan dat de mens gemanipuleerd wordt in een tegengestelde beweging. Een simulatie is een spel die een veld, een wereld, een gevoel nabootst. En waarom? Als je iets nabootst heb je vaak een model. Een voorbeeld die je kopieert en gebruikt voor onderzoeksdoeleinden.
Als je kijkt naar leiderschap is dat eigenlijk precies wat er gebeurt. Wij mensen worden in een onderzoeksmal gegoten als een soort statistische kansberekening, om zo de werking van een heel systeem te voorspellen. Beeldvorming heet dit en het ontstaat door het toevoegen van beeldmateriaal die erop aanstuurt zich ‘menselijk’te vormen naar het getoonde beeld. Heel. Het woord krijgt een heel andere plek in de mens-vocabulaire als het in oorsprongrijke heelheid zijn. Het systeem moet heel zijn, ordelijk en overzichtelijk. En niet de mens. Gevoelens moeten geordend en overzichtelijk in mapjes, in files. En de denkkracht kent zijn kracht enkel in volgzaamheid. Het hebben van Echt Eigen Gedachten is een zeldzaamheid. We denken er niet over na. We denken dat dit zo hoort. Zou het kunnen dat we in dit spel beland zijn, de maatschappelijke regels doen er erg veel aan denken. Wat en wie en hoe en waar je ook observeert; elk menselijk gedragspatroon is doordrenkt van volgzaamheid, van gehoorzaamheid, van leerbaarheid, van niet weten, van ziekte, van de ultieme levensonmacht het sterven.
Dit is het spel dus we moeten het spelen. De leiders spelen het realisme voor en wij doen het na. De verzetters spelen de weerstanden voor en wij doen het na. De veroveraars spelen de mogelijkheden voor ter vooruitgang en wij doen het na.
Dit is de realiteit. Wij zijn de knikkers. En wie knikkert er met ons?
Spel, wat is er veel over te zeggen. Want wat is leiderschap dan nog, als er een besturingssysteem aan onze besturing morrelt. Als blijkt, en de huidige wetenschap bewijst het, dat de computer in staat is om dit soort spelspeling te creëren, wie is dan de grote voorganger, wie is De dominantste verhalenverteller van deze tijd, een programmeur? Spel, wordt het niet eens tijd dat we diepgaand gaan begrijpen welke spelspelingen er mogelijk zijn, welke vormen van controle er op de mens uitgeoefend kunnen worden en bovenal wat spelen brongewijs is? Wat maakt spelen een echte kracht? Is dat het kind, de mens, de leider?
Wie zelf leidt, hij is bevrijdt.
moniek van pelt
–
Dit thema diepen we verder uit in SamenkrachT bijeenkomsten / Live webinars:
- Er is een plek vrijgekomen voor 19 september SamenkrachT bijeenkomst thema kind (Coevorden)
- 25 september SamenkrachT bijeenkomst Leiderschap (Coevorden)
- 20 september Live Webinar: SamenkrachT thema leiderschap