(Moniek van Pelt)
Wees als G O D, Geef Openheid Door
Zo ongeveer begon de inspiratie kind en mens en zo bijzonderrondt hij zich momenteel. Al voelt het alsof ik net begonnen ben te spreken over iets zo veelomvattend in mij, dat ik me nu al verheug op de samenkomsten die ik erover ga geven. Samen met zovele goedgezinde, toegenegen en beminnelijke wezens van buiten deze matrix. Wat hebben zij veel te zeggen in groot overzicht, om ons te reiken en bereiken. Ik kan het niet schrijven zonder een paar ronde tranen. Het is ook bijzonder fijn om te voelen dat afronden niet bestaat. Er is geen finish of afsluiting. Ik hoef geen einddoel te halen en ben dus ook geen doelwit, iets waar perfectionisme wilskrachtig overigens heerlijk in gedijt. Toewerken naar het einde, de laatste hand die legt en ligt. En dat doen we ons hele leven met zovelen. Kun je je voorstellen hoe dat eruit ziet? Massa’s en massa’s mensen die zich de dood indenken. De doelgroep mens is het mikpunt van laster, die uiteindelijk doet verstenen. Deze eerroof is onrechtvaardig. We doen de naam mens in bewustzijn geen recht aan, zolang we zo met ons denken laten spelen.
We wonen in een gedeelte van de kosmos waar onze natuur als een jungle zo onherbergzaam lijkt. In een doolhof aan geboden en verbod. We vinden elkaar nog nauwelijks in eensgezindheid. Wantrouwen en achterdocht spelen hierin een beslissende rol. Precies zo de beeldvorming ook nu weer een piekervaring toont om ons binnen te houden en buiten ons echte gevoel voor beeld.
als je als één wilt leven met de ware natuur, wantrouw dan niet je ware aard
Mensen die helder invoelen en op eigen benen willen blijven staan in keuze en verantwoordelijkheid, lijken wel de ervaring te verpesten momenteel van een soort samen ten strijde trekken tegen ziekte en ongemak. De macht die mensen op die manier laat bewegen doet vermoeden dat de mens steeds dieper valt. De gecoördineerde mens en de vrijgevochten mens, het oogt als een tweesporenbeleid. Geen van de sporen is aantrekkelijk, zolang hij bestaat bij de gratie van een ander. Je eigen wijze spoor is wat overblijft als je de collectieve patronen van in elkaar weven en uit elkaar trekken laat gaan.
Ik vecht mijzelf niet vrij, ik ben vrij. Juist dat hoef ik alleen maar heel helder te zien.
Mijn weg tussen de sterren ligt in samenzijn. En om dat in kracht aan te kijken, dat vraagt eigenlijk alles. En alles, laat ik dat nu net hier hebben liggen. Ik hoef het alleen maar te openen en aan te geven door levendig te spreken. En dat valt echt mee, als de uitdrukking geen doel hoeft te hebben en ook geen eind. Zelfs geen hoofdletters of een punt. Ik heb zojuist negen opnames op deze eigen wijze ge bijzonderrond. Een kosmische reis tussen heelallen kent toch ook niet ineens halverwege een dichte deur, een touwtje met een wortel of een bordje met einde, keer om. Grappig beeld is het wel, al zie ik zelf liever sjokolaa aan dat touwtje hangen … om te laten hangen natuurlijk 😉
en in den beginne zonder den einde neem ik jou waar als waar, lief lefmens
moniek
Bron: Earth Matters