(Earth Matters – door Moniek van Pelt) Dit hert en ik, ons gevoel reikt al jaren door de tralies. Hoelang zou hij al hierin en op- en buitengesloten zijn? Zien wij het nog?

Ik ben thuis

Aan hen die mij hun groteske voorstelling voorspellen en verbeelden willen, opdat ik hen zal dienen, vergeet het. ik ben genoeg in mijn eigen mensrijke uitdrukking die thuis kent in vele vermogens, ziend vanuit de levenskracht die ik werkelijk ben..

Ken je dat? Je moeten aanpassen aan iets wat je niet voor mogelijk had gehouden? Een lichaam die ik me eenvoudigweg nooit kon verbeelden, omdat het geen echte verbeelding betrof waaruit hij was opgebouwd. Ik kon het geheel niet eens volledig overzien in de snelheid waarmee ik hier terecht kwam. Zelfs al wist ik mijn weten nog aanwezig, het zou uitdagend zijn om haar hier in één klank te vinden, zoals mij van oorsprong welbekend. Mijn afstemming herschikte zich aan leven die ik hier grotendeels te ervaren had vanachter een scherm. Ik kon mijn echte natuur niet goed voelen door de ramen, de gordijnen, het huis, de scholen, de instituten, de regels. Niet in leringen en zelden in vriendschap, relaties of intimiteit. Overal zaten onzichtbare webben en muren vol twijfelende wantrouwige gedachten en beelden tussen. Over welk onderwerp het ook ging, juist omdat het in communicatie constant over het onderwerpen ging. Ik voelde me zelden echt gezien in de vrijheid die ik openhartend voelde. En nog minder durfde ik haar te tonen. Dat is inmiddels wel anders. En nog zijn er momenten dat ik mijn klank weer te vinden heb..

Het schrikdraad tussenbeide, het is er nog steeds. Soms vlieg ik naar buiten, struikelend over mezelf. Over wie ik hier geworden ben. Wie ik hier wel persoonlijk moet zijn. De beelden overmeesteren me, ze blaffen me toe dat ik me te bangen heb aan hen en voor altijd. Ik wil het leven voelen, echt vrijuit helemaal eigen voelen. Ik ben geen angst en nooit geweest. Het leven in mij, het voelt dan in gebrek aan stem als schreeuwen, brullen, loeien. Een soort van oerhuilklank. Om me te bevrijden van zoveel chaos, waanzin en starheid, die elke keer weer op mijn nek wil. Om me te ontheffen van de waarneming van mensen die mij willen bepalen en schalen..

Ik deed het eens hardop, in een bijeenkomst en vanuit een diepe afstemming in mij. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en ik hoorde in de klank mezelf eindelijk weer helder worden. Toen men mij later zei dat ik een wolf nadeed, was ik verbijsterd dat ze iemand anders duidden dan ikzelf. Ik zou kopiëren? Het was mijn geluid. Van mij. Waarom altijd dat vergelijk. Het idee dat ik hier ben ter lering, het heeft me soms tot sterke weerstand vanuit wanhoop gebracht. Ik moest en zou achter dat beeldscherm. Verbeelden mocht prima, maar het leesvenster bepaalde ondertussen mijn status, mijn gedachten, mijn coördinaten en zelfs mijn gevoel. Telkens weer werd ik bijgestuurd in de manier van denken die op dat moment nodig was, om de zichzelf intelligent noemende mens te borgen in zijn keuzes. Zo vaak wilde ik staan en spreken zoals ikzelf wel wist. Ik had niks nodig buiten mezelf. Helemaal niks. En even zo vaak werd ik terug geslingerd door de intelligentsia die hun eigen onderwerpen verdedigden met alle leringszin die ze in zich hadden. Ik bespeurde niet die leringszin in mij en slingerde toch mijzelf terug voor een nieuw rondje wedijveren. Hoe vermoeiend is het, om niet gewoon eigen te durven mogen zijn.

Ik kon mijn naam dertig keer zingen, mijn aurakleuren uit mijn hoofd leren, mijn horoscoop ondersteboven bekijken, het politieke veld bestuderen of juist niet, positiviteit beoefenen, depressiehuilen, boeken lezen, quantum psychologie bedrijven, leraren bestrijden, theorieën volgen, mensen quoten, het hielp allemaal niks. Niemand kende mijn klank zoals ik. En daar ging het mis. Ik dacht de moed niet te hebben om beslissingen te nemen, compleet anders, die anderen nooit hadden bedacht. En daar gaat het nog steeds collectief mis. Zelfwetend zijn is als een soort van futiele domme onechtheid gekoppeld aan punitiviteit ofwel een straf die tot doel heeft het gepleegde onrecht bij de dader te doen voelen. En ja, dit is wat voelen in mag houden in deze dagen. Het beeldscherm zou ik zelf gekozen hebben, net als de kaders, de bestuursleden, de wetten, de ziekte en diens verspreiding. Dat ik er niet goed mee om kan gaan is mijn probleem. Mijn zogenoemde onechte handelen hierin, doordat ik respectvol weiger alle regels te erkennen als de mijne, het doet mij daderen. Dat het leven nauwelijks echt over mij gaat en mag gaan in wat mij van buitenaf toegewezen wordt, ik zou me erin kunnen verliezen. De tijd regelmatig afslaan heeft me veel gelaagdheid gegeven en me doen inzien dat verbeeldingskracht weer voluit tot leven mag in mij en sneller dan de tijd tikt. Er is in het hart zoveel gevoel voor werkelijkheid om in te delen, zoveel eigen waarneming van werelds zijn..

En nu zijn mensen in verplichte huiselijke sfeer nog meer ‘gedwongen’ om leven door het schermpje te bekijken. Ik heb alle social media aan de kant gezet. Ik ben gewoon hier thuis. Mijn klank, het is wat ik nodig heb. Niet om succes te boeken, een groot bereik te kennen, vooraan te staan in het uitdelen van meningen. Ik hoef geen onderwerp van gesprek te zijn. Dit soort samenzijn beoogt in de commandotaal slechts een winnen, een geldelijke winst. Wie ik ken te zijn is een gevoelswinst, zonder vergelijk, voordeel, angst of zegen. Ik hoef me niet te laten offeren aan de resonantie waarin groepen elkaar blijven herhalen en bestrijden ten gunste van krachten buiten onszelf.

Ik ben hier, net als jij, om de diepe gevoelsnuances te klanken die ons leven weer tot verbeelding wekken. Die weer mogelijkheden opent hier in plaats van daar, van buitenaf, sluit en beperkt. De mens die welvarend spreekt over thuis zoals hij het werelds groots verbeelden kan, kent zijn eigen pure geluid.

Ja, maar je moet wel weten wat er speelt, is een veelgehoord argument in ergens en op de hoogte zijn. Het vervreemdende is dat menig mens werkelijk geen idee denkt te hebben van wat weten inhoudt. Ik hoef het beeldscherm niet te bestuderen, noch de ontelbare manieren van uitleg die erdoorheen aan mij trekken, om te voelen wie ik ben. Eigenlijk hoef ik, als jij, alleen maar in alle respect te luisteren in hoe de mens communiceert. De klank van een stem, het taalgebruik, de beelden waarmee hij zich omringt, de stilte, het verzet, het vertelt precies wie we zijn en waar we verdwalen. Hoe we slechts verbonden zijn op afstand, vanuit een andere wereld dan hier, uit angst...

Het maffe aan symboliek is dat hij precies weerspiegelt hoe leven zich momenteel beweegt. Afstand moeten houden betekent dan dat isolatie nodig is in deze wereld, omdat we het beeld precies op deze manier in bewaring moeten hebben. Dit is de uiterste pijn die we willen kennen. Er mag geen reiking komen, geen beweging naar elkaar en naar het hart. Manipuleren en ziekte, we zien erin onze doodsangst weerspiegeld waar we nog meer controle op moeten hebben. Een verbod op samenkomen toont ons dat we eigenlijk niet meer zo bereid zijn om de duale tegenstellingen aan te kijken, die toch wellicht te onoverbrugbaar blijken. Leven beweegt zo. Wij bewegen zo. Het is goed en fijn te weten dat er aan touwtjes getrokken wordt door anderen, die macht graag en veel de hand schudden. Die daarin samen fronten vormen tegen gevoeld bestaan. Die ziekte en dood zelf wel willen overstijgen door de verdeelde energie te stelen. Maar ja, de zin: – Leven beweegt zo. Wij bewegen zo- verandert hij erdoor? Geen zin hebben in jezelf, de ander herhalen of beschuldigen, je geeft er je levenskracht in weg. Het houdt je weg bij het thuis, die jij bent. De vertrouwdheid van je eigen intimiteit.

De wolf huilt zo intelligent, dat we weinig idee hebben waarom ze dat doen. Mensen denken dat ze in staat zijn tot een sociale roep, die niet stressvol lijkt in tegenstelling tot ons menselijk huilen. We zullen nooit weten wie dieren en mensen in hun wezenrijke natuur zijn, als we onze eigen klank niet kennen. Echt contact maken doen we met ons hart, die zelf weet, zonder ook maar iets nodig te hebben van buitenaf.

Als ik intelligent huil voel ik een intens krachtige roep om samen die door het scherm heen breekt, zo de ware wereld vol verbeelding in. Een wereld die geen stress kent en waar geen wezen wacht tot een ander eerst klankt, om dan te zeggen; dit is het geluid waarop ik zat te wachten. Op elkaar wachten geeft een diepgaande verstoring in de informatieverwerking. Op die manier weet je niet langer zelf en ontstaat een tijdsbeeld vol uitersten in gedachten en gedrag. En een angstbeeld naar andere werkelijkheden toe, buiten deze aarde, die zich schijnbaar in dat wachten slechts vijandig of als groter kunnen tonen. De verbeeldingskracht opent vele werelden als een gelijke, waar alles echt en heel mag blijven. Niets voelt toch fijner als een warm welkom thuis in volle acceptatie. Niets aan de mens hoeft er anders of stuk. Een veld waar je informatie kunt uitwisselen met elkaar, omdat het fijn is om te delen in openheid en integriteit. En thuis is hier. We hebben hem samen opnieuw te vinden, door er te zijn met een heldere blik in de ogen. Er is alleen maar hier.

moniek

stop met geloven in de kracht van een ander, wees jezelf