(de oorsprongrijke mens) Dit is het vervolg op het eerste deel van een essay uit de online inspiratie “De strijd om de persoonlijkheid”
–
(moniek van pelt) Kortom, het brein wordt hier niet ingezet om intelligenter te zijn dan een systeem; de machtsstructuur vol groot en klein, dom en slim, rijk en arm. Het gestuurde brein beoogt afgekapt denken, zodat wij ten gevolge hiervan de mensen, de natuur en de dieren afkappen. We mogen niet zelfstandig denken in Echt Eigen Gedachten die vredig zijn (we kennen alleen een technologische scan EEG die ons definitief bepaalt tot eindig) en we controleren elkaar er voortdurend op door instituten te blijven vormen die ons van bovenaf aansturen. Een brein dat wordt ingezet, dat klinkt nogal cyber biologisch en fantasievol? Ik vind het niet zo raar eigenlijk als ik erop invoel. Want als ik niet beter mag weten dan de opleiding of het bewijs, als ik niet zelf mag zijn met mijn eigen wereld aan beeld, als ik daarin niet vrij en welkom ben, hoe weet ik dan of ik überhaupt wel leef en of mijn brein wel van mij is? Spreken we dan van een volwaardig denkvermogen of niet? Een volwaardig vermogen sluit namelijk niet buiten en uit noch op. En het stoeit al helemaal niet met gevoelens die zoiets als verstand en emotie gescheiden dienen te houden ter zelfverbetering, in plaats van te verenigen in zijn.
Het is toch eigenlijk heel gek dat de mens op aarde komt en moet leren van wie hij is langs curve en groeimodellen, als hij zelf schepper is. Het religieuze en esoterische leerspoor is als een schijnbare codering (geheimschrift) die verhalen van een god tentoonspreidt die haar op het juiste spoor brengen zal, in een eredienst aan het hogere. God en jij en ik komen er echter nooit echt samen. Er liggen te weinig analoge parels zichtbaar aan de oppervlakte voor de ‘gewone’ en dus ongecompliceerde allesomvattende! mens. Zo krachtig is het gewone dus, dat op aarde maar afgedaan blijft worden als karakterloos en onbetekenend. Ware simpelheid echter omarmt in alle wijsheid zijn eigen heelal. En de machtsmens houdt enkel stand op het dunne laagje geveinsde echtheid, die doet vermoeden dat wij niet weters zijn en niet zieners. Wie durft er dan nog echt naar te kijken, als het woord durven in termen van manipulatie een heel ander avontuur beslaat als wat er des wezens mee bedoeld wordt?
Het eigen kerngevoel Is de intelligentie. Zo spreekt mijn weten die zich diep verbonden voelt met haar bron; oorsprongrijk zelf waar zijn. Als ik weet komt het niet in me op om mijn waarheid te checken bij iemand anders. Ik check ook niet of mijn weten wel klopt met wat ik eerder heb geschreven en gezegd. Ik twijfel niet en ik slinger niet tussen vroeger en later. Wat ik voel is zo wezenrijk dat daar niks tegenover staat. Het is. Rijkdom in zijn. Ik voel dan niet dat ik ook nog intellectueel te beschouwen heb en ben. Of dat een vorm van geleerdheid buiten mij mijn woorden in hun idee van weegschaal legt en ik me iets aantrek van hun al dan niet welbevinden. Als ik weet, dan heb ik vandaag in zicht. Dan is er een nu te ontwaren, een uitlijning, een portaal, die in niets hoeft te lijken van wat ik om me heen zie. Ik hoef me niet te (laten) labelen, testen, opleiden of waarderen langs een meetlat. Ik ben niet hoger of lager begaafd, gevoelig of iets tussen on en wijs. Ik hoef ook niet ziek en dood.
Ik ben helder, ik besta in wezen in pure broninformatie, en zo is het altijd geweest. En ik weet het.
In wat ik geacht wordt om me heen te zien, zie ik het echter nauwelijks, dit weten. In elke vorm van uitleg aangaande de persoonlijkheid voel ik mijzelf eigenlijk nooit echt in de diepte. Het systeemdenken lijkt vaak wel even te verbinden, maar dan blijk ik toch weer in de energie van verblinden te verkeren. Het wil me meeslepen in een intrige van onaf zijn, van zelf zijn zonder zelf te mogen zien en spreken; zonder zelf wijs te zijn, zelflerend in zelf wetend vermogen. En hoe geslepen is het idee van zelf mogen zijn eigenlijk op aarde, bezien langs de vele waarnemingen in vele tijdsframes? Het blijkt een heel systeem te zijn van denkvormen die eigenlijk allemaal iets te zeggen hebben over de persoonlijkheid. Hoe dieper de mens vastzit in dit systeemdenken, hoe minder hij open staat voor een eigen beleving, een andere waarheid, een eigen weten. En in dit vastzitten weet de mens niet langer dat hij niet eigen voelt noch is. In dit waarheid verdraaiende systeem is zelf weten arrogant, aanmatigend en angstaanjagend. Een spiegelsysteem bij de gratie van angst; diepe angst voor de ware scheppende levenskracht van het zelf en diens dienstbaarheid aan waarachtig leven, niet aan dood.
Het systeem laat het namelijk zo voelen dat als je echt zelf ten volle weet, je niet steunt en leunt op andere mensen die hun leven gaven voor de wetenschap vol niet weten. Er zit schaamte en schuld aan gekoppeld, waar je nooit doorheen zult waden als je niet erkent dat jij dit helemaal niet bent, slechts een persoonlijk gemaakt soort marionet die leven moet willen aanleren. Leven beoogt namelijk geheimenis die ontrafeld dient te worden. Het geheim van het niet weten moet omarmd en anders val je erbuiten, ben je een eenling, een verwarde, een rebel. Eigenlijk is het een vorm van verraad aan jouw door hen benoemde afkomst in zijn. Systemen zijn heel goed in heimelijke omkering, Ze zijn eruit opgebouwd. Ze verhinderen vrijdenken in alles door een kunstmatige gelaagdheid ervoor te leggen die de mensvorm compleet zou verbeelden en uitbeeldt.
Het is bijna onvoorstelbaar dat het pad dat de mens loopt maar ook hoe hij loopt, of hij van lopen houdt en hoeveel hij zal lopen en met wie, dat dit is vastgelegd. Bijna…
Ik noem het een vorm van kunstmatige gevoelsintelligentie die een zelf vormt die denkt in lijn en ter instandhouding van dat zelf. Jij en ik hebben er eigenlijk in wezen nagenoeg niks mee te maken. Een persoonlijk aangepraat mensbesef dus, vol traumadenken, die zich een weg worstelt langs deelgebieden waarin hij mag bestaan. Archetypes bijvoorbeeld, innerlijke kind uitleg waarin ieder klein is en blijft, relatiedynamieken, het opstellen en ontrafelen van familie energetica, het bevrijden van je seksualiteit, contact met een hogere vorm van zelf buiten jou gelegen. Het zijn er maar een paar, er zijn vele technieken om een zelf zogenaamd bloot te leggen in gedrag en zijn. Let wel, altijd binnen de muren van een systeem. Een systeem als in een karakterstructuur die we bloot zouden leggen middels een ogenschijnlijk openende gedachte richting zelfsturing, maar die eigenlijk aangestuurd is en blijft.
Dit denken in deelgebieden komen voort uit een vorm van traumadenken en ze bestendigen trauma’s voor eeuwig, door onaf-zijn als enige zichzelf bewijzende bestaansvorm te erkennen. Tot het afzijn bewezen is. Laat dat nu net nooit lukken. Zoals gezegd is de gedachte binnen een systeem alleen nodig om een systeem te stutten. Je zult er nooit mee ergens uit geraken.
Als ik waarneem in mijn weten zijn mensen per definitie niet goed gehecht en allen ontworteld, levend in een trauma lichaam, omdat zij zich nooit aan zichzelf- hun volle waardenkende zelf- konden hechten, maar geacht werden zich te hechten aan een hen toebedeelde kunstmatige levensvorm, met de dood voor ogen. Leven dat dood gaat kent geen scheppingsvermogen in zichzelf, in het zelf. Ofwel; het gehecht zijn aan namen, vormen, betekenis, gezin en land heeft de plek ingenomen van de originele hechting aan het zelf en haar potentieel aan creatiekracht.
En in het gezin ontbreekt het altijd wel ergens aan liefde en zorg. Het gezin is er om de toegestane zelfvorm te versterken en behouden voor de toekomst, zodat het de stormen vol dualiteit kan weerstaan. Het denkt in kleinheid, in (innerlijk) kind versus volwassen, in kracht versus macht, in samen versus alleen en in onecht versus echt. Het is niet vrij om eigen grootsheid aan te kijken in het zelf, en daarin jouw zelf en mijn zelf te ervaren als gelijke in grootsheid, niet in kleinheid. Het traumadenken is opgelegd binnen een afstammelingenbrein. Een brein die zegt te denken en handelen volgens de stam en diens leden, die de koers bepalen en uitrollen, nog voordat je zelf kunt spreken. Het oude aardse beeld van traditie heeft eigenlijk een grotere werkelijkheid nodig, het blikveld van het volle wasdom. Maar dat kan niet bestaan, omdat we altijd een probleem in en met onszelf dienen te hebben ten opzichte van de ander. En daardoor het voortbestaan dienen te verzekeren door zelfverbetering. Verbetering is zelfbehoud en erkenning. Nooit wezenrijke bevrijding; bevrijding van het wezen die zelf weet.
Moniek
Dit is een deel van een inspiratie De strijd om de persoonlijkheid
(Met de code em20 krijg je 20 euro korting op de inspiratie – van € 69 voor € 49)
De inspiratie “de strijd om de persoonlijkheid – de taal van deze kunstmatige werkelijkheid ontleed”, bevat meer dan 7 uur video en 130 pagina’s tekst, allen nieuw. Het geheel beoogt een bron-bezinning op het leven in deze ”moderne” tijd, met daarin praktische aanwijzingen hoe je in het dagelijkse leven wezenrijk leiding kunt nemen in het zelf. Hiermee geven we een stevige aanzet in hoe we middels het waarnemen van de toegestane taal, de feitelijkheid van een in onze ogen artificieel soort werkelijkheid kunnen ontleden.
Bekijk hier de trailer
Bekijk hier de mini docu (22 min): de oorsprongrijke mens
Bron: de oorsprongrijke mens