(Moniek van pelt) Ik werd wakker met het woord droomtijdmanipulatie. Wakker uit zoiets als slaap. Wakker in een wereld die wil dat ik de helft van mijn tijd slaap, om de andere helft te overleven. Een half onbewustzijn en een half op weg naar bewustzijn, om die wereld ooit naar mijn hand te zetten. Zodat ik eindelijk.. bewust.. weet.. ben.. sta.. ga. Helder.
Wat zou ik eigenlijk doen als ik een heldere wereld naar mijn hand zou willen zetten? Ik zou om te beginnen niet voelen van een wezenrijke overeenkomst tussen alles wat leeft. Niet voelen, hoe zou dat zijn? Zou ik dat willen weten als ik het bij anderen wel zou zien? Zou ik willen overheersen vanuit een concreet controlegevoel om die wereld te bezitten? Als dat zo was zou ik zeker kiezen om een verhaaltje te vertellen ter overtuiging, namelijk dat die anderen nog niet zoveel weten. Ik zou dat nog echt denken ook. Net zoals ik denk dat ik het niet nodig heb om te voelen. Een verhaaltje dus, sturend en wel en gericht op louter overleven. Met dan een reikende hand voor als het allemaal even niks niet meevalt. Die hand komt ook gewoon uit mijn pen natuurlijk en bestuurt dat wat niet rechtsom wil linksom. Het zou me verbazen hoe iedere speler in mijn verhaal zo makkelijk een touwtje om laat knopen en hoe ik er net zo makkelijk aan kan trekken. Maar ja, ook wel logisch, het is mijn verhaal en zij geloven dat vanuit vertrouwen met een klein barstje. Ik ben de schrijver en het wij. Zij zijn voortaan slechts ikken vol gebrekkig licht. Makkie zou mijn dochter zeggen.
Ik zou dan een moment ensceneren waarin ik makkelijk mijn verhaaltje op repeat zou kunnen afdraaien, zonder al teveel opstand en gedoe. Dat moment zou dus een eeuwigdurende scene lijken. Dat geeft mij tijd om een volle overname voor te bereiden. Ik wil hebben wat zij hebben. Het zou me nog meer macht geven over andere volken buiten de aarde. Ik zou het slaap noemen en hen letterlijk en uit zogenaamde vrije wil platleggen. Op zo een manier dat ze er zelf bij gaan liggen, omdat het goed voor hen zou zijn, omdat ze het nodig denken te hebben. Ik zou zowiezo het licht uitdoen in hun ogen, hun helderheid dermate bedekken dat ze als makke dieren rustig en volkomen weerloos zouden rusten in niet weten. Perfect. Ik zou mezelf als schrijver er helemaal tussenuit schrijven en slechts als mystieke helpende hand tevoorschijn komen. Een strooisel goede dromen hier, wat fijne gevoelens daar. Beelden projecteren en uitzetten kan ik als de beste, aangezien ik in hun weerloze moment alles aftap van hun eigen rijkdom. Verwarring is genoeg, ik zou daar al heel snel achterkomen.
Ik zou overigens een soort van gecreëerde nephelderheid geven, aangezien dat gevoel zich nogal rebels en stevig roert in hun soort. Ik zou het dag noemen en een moment om op te schieten, voort te maken, te draven richting een gewenste en uiteraard onbereikbare scene. En dat weten zij niet. Zij denken dat ze vrije wil kennen en dat het hoort zoals het gaat. Dat het volgens hun plan verloopt als zij kinderen baren uit liefde, hen verzorgen uit liefde, hen onderwijzen uit liefde en hen richting een baan sturen uit liefde en hen stimuleren de bloedlijn voort te zetten uit liefde en uiteindelijk te sterven in liefde. Te denken dat zij die liefde zijn in al deze uitingen. En die beladen liefde.. dat ben ik. Mijn touwtjes, mijn knoppen, mijn ultieme invoeging. Want wat ik als eerste al had gezien is dat met zoveel gevoel voor samen en zulk een helderheid ik alles op alles zou moeten zetten om de gaten te dichten die helderheid door zouden laten. Tot in detail zou ik me afstemmen op hun natuurlijke gevoel voor afstemming. Ik zou die natuur uiteenreten, de afstemming met andere rijken en onstoffelijkheid verstoren zodat het samengevoel gespleten zou worden. Ik zou hun woonplek ontaarden zodat ze er wanhopig naar zouden verlangen, een thuis, nooit hier, nooit nu. Ik zou alle kracht uit hun lijf halen, de ultieme machteloosheid. Ik zou hen maken en breken in iets zoals ik zelf ben. Ik zou hen voor mij laten kiezen. Een perfect ogend beeld, die ik heb verspreid in alle kijkrichtingen die ik kon vinden in hen. In een God, een woord, een gebaar, een oog, een mens, een dier, een boom, in geld en macht, in dag en nacht. Ik zou hun verwarring dualiteit noemen en de uitweg iets niet duaals. Ik zou slimmer dan slim moeten zijn, sterker dan sterk en machtiger dat hun vertrouwen in het zelf. En als me dat zou lukken, dan heb ik alles; hun adem, hun verdriet, hun leven en hun kracht. Het hart.
Wat ze niet zouden weten is dat ik hen de hele tijd in slaap hou. Dat dag en nacht een soort rommelen met planeetstanden is en slaap en wakker een illusie. Wat ze niet zouden weten is dat ik nooit ben waar zij zoeken. Ik ben natuurlijk niet gek. Ik heb dit verhaal zelf bedacht dus stuur ik voortdurend bij op uitkomst. Zo is het makkelijk hen een stap voor te blijven. Wat ze niet zouden weten is waar hun helderheid precies is gebleven. Hardnekkig soort, die anderen, ik kan die helderheid niet wissen en ik heb het aldus gekopieerd zodat ze een vals gevoel voor helder behouden als surrogaat, een snoepje. Wat ze niet zouden weten is dat ik hen voedt, op alle mogelijke manieren, om de slaap de slaap te houden. Voeding, vocht, ademen, inspiratie; alles is waar mogelijk doordrenkt van vals licht.
Wat ze niet zouden weten is dat ze zo onderhevig zijn aan voortdurend toenemende afleiding en verwarring, dat ze het vertalen zullen als vooruitgang en technologie. De broekriem van de ondergang en ze hebben geen idee. Tegen de tijd dat ze denken dat ze iets in de gaten krijgen, zitten ze allang muurvast in de door henzelf geadopteerde systemen als vervanging voor het authentieke eigen wezen. Wat ze niet zouden weten is dat alles wat ik doe geprojecteerd wordt op hen en hun gevoelens. Ze zouden denken dat zij verantwoordelijk waren en zijn en de oorlog zou groeien en groeien in dit schuldbesef. Perfect. En wat ik er ook bijhaal aan verhaal, ze happen het als zoete koek. Niet omdat ze dom zijn, verre van, maar omdat ze slapen in de veronderstelling dat ze wakker zijn. Omdat ze leven in de veronderstelling dat ik liefde ben. Wat ze niet zouden weten is dat ik hen als experiment zou gebruiken, om eens te kijken hoe vernuftig zo een lichaam te beïnvloeden zou zijn. Ik zou er stukken uithalen, aan toevoegen, versluieren, beschotten, alles om de doorstroom te beïnvloeden, af te leiden en te stoppen. Ze zouden ziek worden, zwak en onmondig.
Ik zou hen kinderen laten baren die reeds onder beïnvloeding staan, deze kinderen idee mee laten geven van een andere toekomst. Een soort puurheid ook, zodat ze in die kinderen vertrouwen en hen willen redden. Wat ze nooit zouden willen weten is dat de ervaring van geboorte en gezin, de ervaring van kind tot innerlijk kind, de ervaring van klein tot groot, van kind tot volwassene een ideale lijn geeft om op in te voegen. Ze willen een gevoel van evolutie en groei. Welnu, ik zou er een naam aan geven; DNA.. De Nieuwe Aarde, vol beloftes van bijna en perfect.. en ze zouden volgen. Ze zouden hun jongen willen moederen, ouderen tot ze zelf oud zouden zijn en hun kinderen vast zouden zitten in hun volwassen idee van vooruitgang. Wat ze niet zouden weten is dat ze de kinderen hun echte eigenwaarde, eigenkracht zouden afnemen in dit proces van denken te moeten begeleiden en sturen. Ze hadden immers dat kind zelf al verplicht verinnerlijkt in andermans poging te redden wat er te redden viel.
Wat ze niet zouden weten is dat ze rollen zouden aannemen vanuit mijn sturing, die lijnrecht tegenover elkaar zouden staan. Ze zouden in een gevoel voor klepel mensen aanwijzen die de uitweg zouden bestendigen. Mensen die meer zouden kunnen zien dat de rest en daarin invloed zouden kunnen uitoefenen op anderen. Daardoor zouden ze het verschil niet goed meer kunnen zien tussen hen die oprecht in helderheid zouden weten en hen die het zouden kopiëren. Ze zouden namelijk zelf mijn schrijversrol over willen nemen vanuit een misplaatst gevoel van kracht en macht.
Ik zou je kunnen vertellen over de eindeloze details van de val en je zou het niet allemaal kunnen vatten. Daar heb ik natuurlijk wel voor gezorgd. Daar stuur ik eindeloos op aan. En in alles zou de mens vergeten te luisteren naar zichzelf, ongeacht de uiterlijke vormen en normen. Ze zouden vergeten wat echt spelen is en hoe de levensliefde in hun licht, lucht en lachen schijnt. Ze zouden zeggen dat ik een malle verhalenverteller ben, een fantast, een illusie, een buitenaardse vijand en in hun verwarring zouden ze zelfs mij opgestegen meesterschap toeschrijven. Wat ze niet zouden weten is dat ze te allen tijde uit mijn verhaal zouden kunnen stappen. Want al heb ik de draden van het web nog zo goed en krachtig gespannen, ik beheers niet het hele al. En zij weten het in de diepste diepte nog. Vergetelheid, wat een machtig wapen.
Wat ze dus al heel lang niet meer weten is dat ik geen almacht ben. Dat ze in de kern complete zeggenschap hebben over hun lichaam en over hun weten, daar waar ze mij herkennen en mijn verhaal weigeren. Daar waar ze mijn invoegingen, verdraaiingen en verwarring weigeren. Daar waar ze mijn sturing in leven, ziekte, gezondheid en dood weigeren. Daar waar ze mijn idee van aarde en waarde, mijn idee van voeding en inspiratie weigeren, zetten ze zichzelf in hun kracht die in vertrouwen weer gaat schijnen. En in die kracht zullen ze de gevoelswerelden weer openen en dieper dan ooit samenkomen. Ze zullen samen in staat zijn compleet te shiften van DNA naar thuis.
Maar ja, ik ben al zover met het verspreiden van illusies, dat ik zelfs de volgzame robotenergie met gemak kan introduceren in hun veld. Ze koppelen zelf braaf hun kinderen eraan, hun werkende vaders en moeders, hun besturingssysteem, hun innerlijk kind, hun onbewustzijn en hun hogere weten. Ze herkennen allang niet meer dat dit projecties zijn van wat ik met hun innerlijke wereld heb gedaan en zal doen. Zelfs een hond gelooft niet meer in een leven zonder riem.
En ik.. ik ben niet. Als je mij zoekt besta ik niet, hooguit als de initiatie die zij nodig hebben, die jij nodig hebt. Ik hang regelmatig nieuwe leuke projecties aan mijn veld vol vreemde binnenaardse narcistische wezensvreemde ondertonen en buitenaardse wezens. Daar zijn ze dan wel weer een tijdje zoet mee. Uiteraard meng ik alles wel met een stukje waarheid. Want degenen die echt weten, weten heus wel dat ik niet van de aarde ben zoals zij hem kennen. Allang niet meer. Ik viel al eerder dan zij, als ik het lineair zou moeten uitdrukken. Terwijl dat natuurlijk ook weer niet klopt. Niks klopt, zolang hun harten nog voor elkaar kloppen. Me dunkt. Ik doe ook gewoon mijn werk en in opdracht van een strijdmacht.
Als ik zou voelen zou ik het sneu vinden. Hoe zou dat voelen, als een rat in een val? Niet dat ik het nodig heb, ze hebben er hun eigen onderzoekscentra al voor, waarin de natuur gescheiden van haar geheel, de dierlijkheid gescheiden van de mens, de mensen van elkaar en het leven van de dood. Ik hoef alleen maar te observeren hoe ze elkaar bevuilen, ontmantelen, opereren, betasten, afleiden, bevechten, opeten en vermoorden. En degene die het waagt in helderheid.. daar stuur ik hun eigen leger op af. Onze braafste rekruten.
Ze moesten eens weten.. ze moesten eens weten.
Moniek
Gerelateerd artikel:
Crowd Power 8 | Droom manipulatie en psychose