(Moniek van Pelt)
vaccinaties
ongelofelijk..
wat een vervreemdend woord op zich
inmenging vind ik een beter woord
of inwoning
want wat laat je verblijven
in dat wat je beschouwt als een veilig onderkomen?
en veilig voor wat?
de dood?
en het is niet eens van jou
hoe klein het lijf ook oogt
het is een orgaan van een maatschappij
en jij en ik zelfdenkend totaan zijn deur
ons wordt er ziekte toebedeeld en dood
en tevens een oplossing voor deze angst
de zenuwachtig makende opjagende beklemming
die leven heet
is je lijf eigenlijk wel ooit van jou geweest?
of behoort je lijf aan geschiedenis,
waarin je uitgerold wordt door een god
de wetenschap, je moeder
de gemeenschap, een cultuur, een land
een stelsel, een natie, een staat?
gaan feiten ooit bewijzen dat dit niet zo is?
er is veel beweging… zegt men
als het gaat om de verlichting van ongemakken
het bloedlijnengeloof
vol dood en verderf
de levenloze angst voor vrij bestaan
en enkel vaccinatie kan hem doen stoppen
(of is het nu versterken?)
of elk ander wapen zo je wilt
niets is wat het lijkt
in de wereld van kleinoog en smalgeest
vol zwaarte totaan een plafond
ik zie geen wezenrijke beweging
binnen de wapenwedloop
die nu dan even vaccinatie heet
maar morgen weer een andere naam kent
net voor ieder harts bereik uitrennend
opdat het Zelf zich nooit doorgrondt
ik zie enkel herhaling van hetzelfde
het hologram
als een echt lijkend compleet beeld
die machtig uitvergroot wordt
en zo aan kracht wint
de feiten onomkeerbaar
het diepe eigen weten verloren
de mensen verdoezeld
de kinderen geofferd
de sluier geborgd
het systeem gehandhaafd
de veiligheid beschermd
die van schone schijn
in wankelend leven
van plicht naar licht
ik waag mij niet aan het voor en tegenstander schap
ik zeg nee, daar waar ik grens te zeggen heb
en ja, daar waar mijn bestaan door mij spreekt
ik ben dit hele hologram niet
want hij is niet heel
nergens
en als jij ooit denkt
dat je door mij kunt sterven
of door een kind
dan geef je wederom kracht weg
en elke keer dieper
aan de taal der feiten
het inlijven van een mening
aan je eigen mening
en altijd weer gebaseerd
op de denkwijze van een ander
tot zover het woord eigen
ik ben geen deel van andermans doemscenario
ter beoordeling, afkeuring en afwijzing
ik sterf niet bij de gratie van een ander
ik leef bij de gratie van mijzelf
en kinderen zijn ons niet eigen
als bezit en in vermogen
belichaming is vereniging
niet met feiten en getallen
niet met onwaarheden versus waarheden
maar samengaan in gevoel
een wezenrijk echte gemoedsbeweging
vol broninstinct
die niet uitsluit, begoochelt, overrompelt
stuurt, richt of doelt
herhaalt noch misleidt
een zijn die geen repeterend vermogen spiegelt en herhaalt
een weten die het niet nodig heeft ergens in te geloven
een wezen die niet bang is voor de mens
die angst wil blijven zaaien in een ruwe beweging van zich af
om zelf uiteindelijk dan toch ook zelf dood te oogsten
tegen elke vorm van hoop en geloof in
-we hebben deze ziekte zelfs binnengelaten in onze uitzichtloosheid-
zijn wij dan toch niet bevrijd van de vijand
de afwijking van ons wezen
is de enige aandoening
die ons telkens weer laat buigen
voor meesters vol begaafdheid
die jou en mij nooit
als gelijke
als deskundige
als autoriteit
en als creator zullen zien
slechts als ziekmakend
afwijking voortzettend
verschuilend
leiding nodig hebbend
om verlichting roepend
want grauw
volk
begin eens met stoppen
of stop met beginnen
van herhalen, overdoen
van heruitzenden
van pijn
die in wezen
niet bestaat
en stel je een wereld voor
zonder dwang
of straf
een bestaan waar de mens niet
tegen de ander opgezet wordt
waar geen lering is ter bevestiging
van klein of groot zijn
de wereld van verdienste
ziet de wereld van verbeelding niet
de meest wezenrijke ingang die er is
de wereld van verdienste ziet nooit helder
logica zorgt enkel voor meer verstrikking
vol voors en tegens
de gedachte mag daar simpelweg niet voorbij
verboden toegang bestaat alleen in dat vacuüm
diens wil vol wet houdt slechts daar vrijheid tegen
en toch is het heel simpel
mijn gedachten mogen alles
al lijkt de wereld nog zo afgebakend
in mijn gedachten bijvoorbeeld
kan een ingespoten ziekte mij niets doen
van wat ze zeggen dat het doet
noch van wat ze willen dat het doet
of ze daar nu geheimen in bewaken of niet
en of ik die nu letterlijk doorgrondt of niet
het beeld dat mij niet wezenrijk toebehoort
zal mijn vrijheid niet kunnen dimmen
zelfs al heb ik dagelijks vandoen met de aard en zijn waard
bij twijfel..
zoom dieper uit dan je ooit gedacht had te durven
en weet.. wie speelt met geheimen
verlangt heimelijk naar zijn ware zelf
maar durft niet -los te zijn-
van zijn feitelijk toebedeelde identiteit
en dat is geen schande
niks is schande
want we leven er allemaal middenin
de vingerwijzing
van hen
die zeggen Al te zijn
alleen de echte wijze
wijst niet
Moniek van Pelt
Wordt vervolgd…