(Moniek van Pelt) Ik vroeg het laatst aan mijn dochter, lief; wat is waarnemen?
Ze was even stil.
Dat is stil kijken mama.
Hoe doe je dat dan?
Dan ga ik naar de plek die ik heel goed ken, van in het begin.
En daar is alles stil.
En dan lijkt het alsof ik er niet ben mama.
Ik ben er wel, alleen even in mijn stil.
Ken jij dat ook?
Ja he, als je schrijft of tekent.
En dan is alles heel fijn helder.

Mijn dochter had het niet treffender kunnen verwoorden.
In het stil is zij niet langer bereikbaar voor wat ons scheidt, wat ontbindt, commandeert en klein houdt.
Ik ben veelvuldig waargenomen in mijn leven en met name in de blinde veronderstelling, dat waarnemen gaat over de één ten opzichte van iemand anders, die daarin te sturen is, te labelen en te vormen naar andermans beeld.
Waarnemen zou gaan over de mens die de wereld treft als een ogenschijnlijk rond te poetsen geheel.
En ik moest en zou daarin passen.
Het pad leek gevormd tot in het DNA, als aanlokkelijk verpakt menselijk potentieel, wat vooral ingepakt moest blijven.
Een ander kon iets over mij zeggen en als ik het me teveel aantrok, dan kwam het woord projectie er ook nog bij.
Of erger nog, het woord ego.
En mijn verwarring was compleet.
Ach, er was in ieder geval iets rond.

Het woord waarnemen in dat licht gaf me zo vaak een nare bijsmaak in mijn mond.
Het klopte niet voor mij, in mij.
Het leek eerder een kloon van mij te maken, dan dat het me in vrij verhief.
Alsof ik slechts bij de gratie van de kijker mijn weg te vinden had.
Ogenschijnlijk vrij, alleen voelde dat nooit zo.
Ik heb letterlijk, en om zelf te mogen ontwarren, me een hele tijd onttrokken aan andermans oog.
En dat doe ik nog steeds, elke dag.
In de diepe stilte komen de mooiste vlinders aan het licht.

Degene die waarneemt vanuit de innerlijke beperking, dat hij daarmee iets maar dan ook iets over de ander te zeggen wil hebben in wat hij ziet, die schijnt feitelijk niet helder waar.
Hij geeft slechts beperking door van de vernauwde blik, de tunnelvisie die de matrix zo aanlokkelijk en tot in de eeuwigheid schijnt.
Nooit vanuit een oorspronkelijke staat van vrede en nooit gelijk de ware aard van het woord.
Het werd mij laatst getoond als een vals derde oog, die op het ware oog plakt en van daaruit geeft en neemt.
Er ontstaat een eeuwige strijd om de waarheid; het pure waar, de volle menserijke dansende waarde van Al wegdrukkend en ontkoppelend.

Waar nemen is voor mij niet een waarheid aannemen van iemand anders over mezelf en ook niet halsstarrig vasthouden aan een eigen gevormd beeld, die van enig en alleen.
Waarnemen gaat niet over geven of nemen, noch over doorgeven of bestendigen.

Vrijuit spreken in waarnemen is handelen met een heilig soort stilte voor ogen, die een vrij veld ontsluit waarin klank, kleur, licht en geur gelukt schijnen.
Een uniek soort authenticiteit kan in dit licht opbloeien; de meest krachtige impuls die ons een wonderrijk soort thuisgevoel in zicht geeft. Die van echte vrije keuze, waarin het woord kiezen zijn ge-orchestreerde kracht totaal verliest.

Een waar gesproken woord zal een ander mens nooit ontkrachten in het galactische besef, dat de vrijspreker nooit alleen spreekt, noch voor zichzelf.
De spreker heeft zijn eigen pad gevonden, terug van weg en zonder het machtige beeld van stuur .
De toehoorder is in dat licht compleet vrij om eigen weg te banen, omdat hij geen toehoorder is.
Hij is een gelijke in de volle en gedeelde waarneming, die vanuit de stilte tussen twee wezensrijken ontspruit. Wetende dat die stilte een aanreiking is tot beweging in het vrije veld.

Waarspreken gaat uit van samen in elk gevoel, in elke handeling en in elk beeld.
Oorsprong kent niet de enig-en-alleen beperking die ons ver houdt tot en van elkaar. Waarnemen is in dat licht slechts een instrument om ons in verdeeldheid te houden en ons een wereld te tonen die wij slechts mogen voorspellen.

Waarspreken is de stilte in de ander zien als van jezelf.
Een stilte die in de matrix als ankerpunt zijn werk doet.
Stilte als een potentieel, het ultieme gevoel van vrij, die ontsluit bij de gratie van ware verbinding, met oorsprong voor ogen.

Waarspreken is een ongeloferijk sprankelende energie als een geschenk middenin en tussen elk veld neerleggen, vanuit het diepste respect voor al wat is.
Een grootse gift die ons allen toebehoort en die slechts in je eigen gevoel voor vrije bestemming haar wezenskern toont.
De wezenskern, noch kind noch volwassen, niet aan deling onderhevig en samen Al in tijd.

Een waarspreker kent geen volgers, geen na apers en geen illusies in zijn kern.
Hij is niet op weg om ergens te geraken, noch een pad voor een ander te plaveien
Hij is, als zij, in kern en nodigt uit, naar het zelf en als vanzelf, om de herinnering te ontsluiten en zo tot een gedeeld bronnig samen-gevoel te raken.
En waar twee waarsprekers zijn is de doorgang vrij, de poort ontbouwt en de valse golf verdampt.
Open, in een vriendelijke grote wereld die enkel verhaalt tot meer samen..en dieper en verder.
In dat licht is de heldertijd aangebroken, daar waar de droom zich van de nacht ontwart.

Moniek

Bron: Moniek van Pelt