verhalen

k was al Vrouw
voordat ik jou ..
voordat jij mij zag
mijn eerste adem klopte
je aan mijn kinderhand liep
me in aardetaal beleerde
in vergetelheid leven constateerde
mij bevriendde voor altijd
een ring om mijn vinger schoof
me toelachte om mijn open wonder
me haatte als de zwartse nacht

Ik ken mensen. En deze mensen kennen mij. Zij leven niet in aardse tijd. Ze zijn niet van een generatie voor mij en niet van een generatie na mij. Ze zijn samen met mij.

Echte gevoelens zijn als ogen die een wereld zien zonder hem te willen veranderen

Ze zaten voor haar. Hij was heel beperkt, zo sprak de man over het kind.

zoals wij bedoeld zijn in dit leven aan

blauw druk
blauw bloed
blauw water
op een blauwe planeet

de echte aarde

deze dag is de dag van de Zon

de dag dat de deuren opengingen daar waar geen deur leek te zitten

het openen van de vurige Mens Voel Kracht die alle controle uit de aardse neurologische systeemwerkelijkheid jaagt

ik had een droom
zo gek
ik moet jou dit even schrijven
misschien ben ik niet de enige die zo droomt
ik hoop het ..

Er was eens een planeet die aarde heette en het leven was er rommelig en onthand. De mens was zoekende naar zichzelf en geloofde in sprookjes. Dat er universum in ieder mens leefde ging het voorstellingsvermogen compleet te boven

Er was eens een man die niets had met er was eens. Hij geloofde niet in verhalen die zo begonnen.

je eigen taal hervinden is als de ontdekking van een waterbloem die nooit verwelkt, omdat hij geen verleden kent en zichzelf nooit is ontwent

Taal van de tijd en Taal van de eeuwigheid. Beiden bestaan. De huidige taal van de tijd, als overheersende communicatie beweging, heeft geen weet van eeuwigheid, niet in lichaam en niet in geest.

ik zie geen hand voor ogen
ik zie een kosmos voor ogen