Vredesthuis
het land oogt koud
het lijf verwintert
de geest verstrakt
leven kent een vreemde kooi
en ergens midden in
het behoeft geen dooi
daarbinnen is het mooi
daar is het rustig
daar is er tintel
die niet overslaat
er is altijd leven
er is altijd licht
en er is altijd thuis
.. alleen dat huis ..
mijn beeldig huis en ik
wij passen niet in lijf
vol virtueel verdrijf
wij horen niet in tijd
die overslaat
die bangt
die kwaad
als je mijn eigen huis zou zien
zou je weten wie ik ben
hoe gewaar de kracht
hoe rijk de adem
hoe lief het lef
leven
op zijn eeuwigst
en als je mijn huis kent
ken je mijn thuisplaneet
vol heerlijk eigen wijze mensen
die in volkomenheid staan
en waar vrede
elke vorm bepaalt
ook buiten is het mooi
.. zo onschuldig mooi ..
ik doe mijn best
op aarde huis te maken
om thuis te zijn
ik kleur en beken
schilder en dans
klank en grap in frans
en het lijkt best wel enig
ik sport en lijn
en ver kleed de dag
kleur mijn lippen rood
de zon wat geler
de huid gebruind
wat haren rond
de liefdesfoto zwaar van lijf
leven vol ogenschijn
achter verrijkt behang
slang vanonder het tapijt
ramen schoon
de kussens opgewekt
en toch
de muziek komt er niet aan
zonder vredig hart
die zo vol leven is
dat het weet
hierbinnen is het mooi
en hier ontvang ik
elk vlezig besef
op zijn ge woonst
hier is het rustig
hier is er tintel
die niet overslaat
er is altijd leven
er is altijd licht
en er is altijd thuis
.. alleen dat huis ..
deze aarde
is zijn eigen huis kwijt
en ik de mijne
zonder vrede in vorm
zonder waar geluid
en zonder de volle klank
gaat elke ervaringsbeeld hier uit
als je mijn eigen lichaam zou zien
zou je weten welk huis de mijne is
hoe gewaar de kracht
hoe rijk de adem
hoe lief het lef
leven
op zijn eeuwigst
het land oogt koud
het lijf verwintert
de geest verstrakt
en ineens hoor ik muziek
vrij van vaste grond
als een wilde galop
die binnestebuiten leven raakt
mijn hart springt op
het ritme ver andert zich in mij
geduld opent zich in vraag
en ik zie beeld
soms heel
soms vaag
van huis
de vrede lijkt soms ver
mijn huis past alleen in echt
op eigen grond
maar de storm brengt ogen mee
die volkomen zien en zijn
en mijn huis nog kennen
als horende bij mij
de openhartigheid bloeit op
nu het ware familiair
zo vertrouwrijk nadert
in innige verbondenheid
knallen ze de harts poort open
de gouden wervel meedragend
vol nieuwe tintel
bloemen van thuis
.. zo onschuldig mooi ..
moniek