top of page
14386.jpeg

HO RI ZON



ik zie de zee
de zee ziet mij

de zee ziet mij echt
en even voel ik weer
hoe het is om thuis aan zee te zijn
het voelt lijfelijk bijna vreemd
anders
er komt iets aan
maar wat
turend in de verte van deze ochtend
zie ik een horizonlijn stevig deinend in beweging
alsof er huizenhoge golven in de verte aankomen
ik verbaas me erover
en het alert me tegelijk ten diepste
want het water dichtbij beweegt zo rustig
mijn innerrijk spreekt mee
beelden van hoge golven op de thuishaven
alles doordringende frequentie vol chaos
en ineens weet ik weer waar ik dit eerder zag
en dat in dit nu het zeer wel mogelijk is
dat deze golven van me af bewegen
en de zee, mijn vriend, me dit wil laten zien
stop met rennen voor de zee aan controle uit
sta en stil en kijk

de dag opening
het is begonnen

langs de hele horizon toont zich vloed
een kronkellijn in belofte van
duizelingwekkend hoge golven
trekken aan mijn gedachten voorbij
en voor mijn voeten kabbelt de eb
het zijn van die momenten
van oprekking van mijn uiterste gezichtsgrens
waarin oorzaak en gevolg niet kloppen met elkaar
de aansluiting met dit matrixveld mist
en precies daar opent zich.. leven
waar de aarde zijn grootsheid uitbreidt

zoals ik eens in golven de aanval heb zien komen
die de bron een genadeklap gaf tot opening
en waarin wij vrije mensen aansluiting moesten vinden
in de ervaring met talloze gesloten matrixvelden
veroordeeld tot waarneming van een eindig gezichtsveld

zo toont de zee mij in golven nu de aanval
die aan deze matrix de genadeslag geeft tot opening
omdat wij mensen ons eigen golflengte weer opeisen
de horizon verbeeldt ons de weg
de scheidslijn tussen hemel en aarde mag los

ho ri zon
hoor het rijzen van de zon
het innerrijk ontwaakt
terug naar complete harmonische trilling
toen de sluiting in tijd ineens een hek-kern in zicht gaf
waarvan we het bestaan niet kenden
werd er niet goed g e l u i s t e r d

in de vrije lijn werd een horizon geplaatst
een uitlijning die ons vrij zicht ontnam
een na-spreek-veld waarin we het woord horizon
de reikwijdte van ons begrip
totaal vervreemdend zijn gaan interpreteren
en de reiziger zijn gaan zien als een toerist
in plaats van een volk vertegenwoordiger

en nu?
nu is tijd voor diepe uitbreiding van gevoelens
her zien ing
het ontwaken van pure SamankrachT
shamankracht van nature

de ontwikkelingsgang van gelijk waardige vrede
opnieuw aan het begin van de verbinding
in het voor bereiden van eigen grond
verbeeldingsrijk aanwezig
tot in de bronrijken van ons ouderlingen

het hervinden van kalme rust en zachtheid
met het vrij stromende kabbel water
in de harmonisatie van de tonen
met het zoemen van de bijen
de heiligheid van de eigen stem
het vreedzame in vriendelijke woorden
als groot juweel van de muziek
zonder oneffenheden in de melodische lijnen
de oogleden van het hart in hun natuurrijke positie
vol natuur versiering die het ongelukt verlost
de grote verzoening met de eigen oogopslag
de houding van het hoofd die niet afsluit
de kracht van de ering naar al het leven
vrij in richting, positie en tempo

de open waarneming naar de onrechtvaardigen
het verdwijnen van kwade gevolgen
in het uitdrukken van normale omstandigheden
de bijzonderheid in deze voorop zettend in al het leven
gericht op de waarheid vol eindeloos geduld
in ultieme vasthoudendheid aan het grote
vrij van ziekte en in kracht evenwichtig
in totale onverschilligheid over wereldse onderwerp-en-ing
vallen verlangens in redding terug tot vreemd land
ware kosmische verwantschap ten volle erkennend
de eerlijke rechtvaardige zijnsstaat van een on partijdige wereld

de slag van voorziening raakt tot in de kern van het gewetene

zo verschijnt
aan elke ho ri zon
in het omklemde hart
het gezaghebbende beeld
van een g o d

de lucht is helder
de vogels vergulden
ogen glanzen van genoegen
de zon schijnt blauw
naar het water van weleer
thuis kent deze sfeer

moniek

HO RI ZON
bottom of page