(Moniek van Pelt)
in het ware gevoel kennen wij elke natuurrijke taal en klank
vorm, kleur en geur als van ons
en zo in het moment
dat het geen geschiedenis vormt vol strijd
zoals wij nu menen te moeten kennen als van ons
kun je je dat voorstellen?
of is dat vaag en vreemd
durf ik, jij, wij te openen voor wat ons vreemd lijkt
maar wezensecht wil schijnen
dat is een vraag
zonder vraag te zijn
er zijn geen enge vreemde wezens
die ons gemonsterd willen
zoals zij zelf zijn
als wij ons wezensechte kern toelaten
zien als van onszelf
puur wezensweten
in pure diepte vreugde voelen
juist dat is ons moeilijk gemaakt
als we elke taal, elke klank en kleur
die ons daarin een echte hand biedt
niet langer in een hokje willen stoppen
als gek of dom
achterlijk of buitenaards
dan gaan er portalen open
die nu verstopt worden
overweldigd door golven verdriet
als de zee die wij zelf tot in de traan vervuilen
geplamuurd met hokjes gemaakt van regels
die onze ware natuur tot een eenzame laat zijn
verborgen achter muren controle
die van ons beheerste welwillende meeknikkers maakt
bedolven onder scheppen aarde
waar we onze doden mee begraven
portalen worden zelfs bedolven onder vele afleidingen
de meningen, waarheden en feiten van anderen
die schuilen achter het woord portaal
en die vechten
-het zal eens niet-
om het eerste recht op bestaan
leven om dood te gaan
is eigenlijk een soort verstoppertje spelen
daarom spelen we dat spel in groot gewicht
en we noemen dat leven
nu of nooit
we wijzen elkaar af op anders zijn
we wijzen elkaar af op uiterlijk
we wijzen elkaar af op dromen
we wijzen elkaar af op hersenen
op geschoold zijn naar de leer
we wijzen elkaar af op rijkdom
we wijzen elkaar af op teveel voelen
teveel vrijheid en te puur
we wijzen elkaar af op teveel zelf weten
te open, te vriendelijk
te vrouw
te man
te kind
te eigen
te wijs
en we weten het allemaal
ergens
diep in ons
wie durft?
wie gaat?
wie blijft?
wie doet..echt
Leven?
wie kent zijn kern ten volle als de zijne
en los van elke ingevoegde waarheid?
ik wilde schrijven saaie waarheid
durf ik dat wel?
ik vind dat vlakke, monotone
naar één richting wijzende
doodsbange
vakjesgematige
feitengevoelige
geestwantrouwige
strijdbevorderende
levensvervormende
angstbekrachtigende
puresfeerverpestende
geloofsondervindelijke
omdekernheendraaiende
naar adem happen
saai
traag, eentonig, onverteerbaar
kleurloos, mat, afstompend
oninteressant, geesteloos
dor en doods
alsof ik er dood leef
dood en leven gaan helemaal niet samen
als ik dat in den beginne moet denken
maakt men mijn geest in de war
en ben ik nooit begonnen
behalve dan met in de war zijn
het is zo voorspelbaar allemaal
we moeten constant in hoofdletters geduid
en aan het stuur
vol roerig roer
maar onze gedachten varen niet tot oer
we weten niet eens wat leven in wezen is
het gekozen controlemechanisme
die ons tot sturen maant
klinkt een stuk minder aardig
dan dat ik deze woorden bedoel
we hebben gekozen ons te laten sturen
tot het hebben van bezit;
een onbewuste
een onaf kind
een strijdig bestaan
een onbereikbaar zelf
een vijandige opponent
een vervreemdend soort dood
allemaal uit hoger naam en aan ons
en dit niet te dragen bezit
die ons bezitterig maakt naar eigenmacht
dekken we af met klatergoud
de zotte spiegel
die macht tot eigenbaat en legermacht koopt
het is leesbaar in onze groeven
onze deuken
en onze pogingen tot tranen
die toch maar blijven lachen
om het geheel wat op te leuken
binnen deze gevangenis van woorden
en de diepe vreugde die ik voel
blijft ongekend
tot ik hem wil kennen als van mij
ongeacht dat wat mij wil saaien
met tweevoudige uitleg
over dualisme
de verrukking, het plezier, het lichte
het vertrouwerijke opgetogene
het dynamische vermogen
tot genoegen, voorspoed, weldaad
een onstuimige lichaamskracht
vol behagen, heil, voorspoedig
tot intens gelukt samen
daar past geen spelvout tussen
noch een regelende hoofdletter
alleen maar echt en veel en vol
maar wij mensen zijn moeilijk leesbaar geworden
in de afdekkende verstoring
van orde tot wanorde
de daarbinnen toegestane woorden
kleuren en geuren
zijn verwart met een onsje minder of meer
het gaat niet over ons..ware zelf
we blijven maar nieuwe therapie bedenken
nieuwe wegen, nieuwe regels
nieuwe ziektes
nieuwe namen
nieuwe aarden
we zijn onze eigen schatkaart kwijt
wij kennen onszelf niet meer ten diepste
‘onze’ wil bepaalt dat wij dat ook niet meer willen
wij laten onze wil een opgelegde grens accepteren
een toegestane hoeveelheid beelden
een geaccepteerde vorm
een veilige norm
daarbuiten is leven te moeilijk geworden
daar zijn experts voor
energie die thematisch, feitelijk en waarheidskundig spreekt
en altijd iets groters volgend
in uitspraak, uitvinding, licht of getal
we dienen hen te vertrouwen
dat is helemaal geen wil in de ware zin des woords
we weten het
dus moet er wel een vrije wil zijn
ergens anders in het groot
het doet me denken aan de films
waar muren om steden heen gebouwd zijn
tot om een rand die aarde mag heten
erbuiten is niks, zeggen ze
erbuiten is het niet veilig, snauwen ze
erbuiten ben je op jezelf aangewezen, roepen ze
erbuiten ben je niet langer één van ons, hoogdraven ze
waarbuiten precies?
vragen stellen mag hier niet
niet echt
antwoorden geven al helemaal niet
het wordt je moeilijk gemaakt
je eigen taal te spreken
je eigen verhaal te doen
sommige mensen vinden het moeilijk dit te lezen
ik voel zelfs dat het er veel zijn
en jij?
mag je stoppen met geloven in verhalen die jou jezelf niet toereiken?
mag ik stoppen met mijzelf een vraag blijven vinden
te vaag voor woorden
te saai voor echt
te uiterlijk voor innerrijk
vannacht had ik een droom
ik ken dat gevoel
van niet bij mezelf kunnen
te strak, te ommuurd, te net niet
te weinig stem
om tot ware woorden
te dunne huid
om tot open
teveel oud vertrouwd
om tot nieuw
te grote dreiging
om tot leven
ik wilde wel
en schopte en schopte
en het stopte
rond was de angst
om wat zou komen
en rond is het lief
van in mijn helderdromen
waar wil ik nu wonen
zonder mijzelf weg te geven
waar mag het ware wonen
slechts daar woont het echte leven
moniek
Bron: moniekvanpelt.nl