Zelf invloed hebben op je autonome zenuwstelsel, is dat mogelijk? Kun je genezen van een ziekte? Hoe wordt je bijzonder, een supermens? Wil je dat en hoe leef je een compleet en rijk leven?
Het zijn interessante vragen voor menig onderzoeker. Je hoeft er niet bewezen voor gestudeerd te hebben, om leven te ervaren tot in je tenen en zelfs dieper dan dat. De vraag voor mij was lange tijd, of ik juist dat wel durfde? Welnu, daar heb ik antwoord op gekregen. Zodra de conditionering van de angst bij mij even volledig verdween, omdat ik niet langer bang was om leeg te zijn, was ik vrij van mijn verleden. In die ruimte hervond ik de volle verbinding. Kracht. Oer! Of misschien vond die verbinding mij.

Dat betekent voor mij overigens niet dat het denken moet stoppen, om daar te geraken. Juist niet. Het idee dat iets mag stoppen, onderdukt moet, herhaald of juist versneld, geeft voor mij een menselijke actie aan, die op zichzelf slechts een deel spiegelt van het geheel. Vanuit geerfde angst, onzekerheid en de belading op materie leven we een deel van onze potentie denkende dat dit is wat wij willen, kunnen en wat nodig is. Zoveel anderen zeggen het. Hoe eigen wijs moet je dan zijn, om tegen deze stromen in te voelen van een waarheid en een verbinding in jouzelf, die groter is dan wat je hebt geleerd? Ik heb het hier niet over sturing geven aan je gedachten vanuit therapeutisch idee; het gaat hier om een diepverankerd weten, tot op het bot. Een weten om te ontmoeten, zodra je geest vrij is van bouwsels zoals geloofsovertuigingen, zogenaamde feiten en redenaties.

In mijn geval was het deze: Ik ben die ziekte niet en ik ga de dood niet sterven, zoals aangepraat vanuit eeuwenoude overtuigingen die de mens steeds verder hebben vervreemd van zichzelf en zijn kracht. Ik ben hier om ermee te spelen, met waarheid en gebod, met grens en filosofie. Net zolang tot het leven simpel is en vooral leuk en lief. Ik ben genoeg, hartstikke heel en alles is voor mij bereikbaar op mijn eigen wijze. Dat ik groter was dan ik dacht, bleek wel toen ik het voor me zag in een lichtende ervaring.

In je hele staat van zijn geraken; er zijn allerlei complete ervaringen die dat beschrijven. Het is niet nieuw of onaangetoond, het idee dat je zelf je immuunsysteem kunt beinvloeden. Er zijn genoeg verhalen die dat vertellen. Hoe een verhaal echter gekaderd wordt en doorgegeven, daar ligt nogal eens een vraagteken. Levensverhalen zijn zo uniek, dat wat de één voor mogelijk houdt, voor de ander een levensgrote vraag is en blijft. Ik denk dat de verhalen één ding gemeen hebben; de ervaringsdeskundigen hebben buiten hun bestaande kaders gedacht en zo buitengewoon bestaan ontdekt in henzelf. Ze hebben leren schaken met de pionnen der waarheid, kortom; het levensspel diepgaand leren spelen en er een stap aan toegevoegd. Een onbekende, soms eenzame, stap die een bijzonder geloof en vertrouwen nodig had. Vertrouwen in het Zelf en in meer dan de ogenschijnljike en immer sturende buitenwereld spiegelde.

Dat kun je wonder noemen en wetenschap zodra bewezen, maar feit is dat er niet zo heel veel te bewijzen valt aan het idee, dat we hier zijn in een leven vol onbegrensde mogelijkheden. Het leven zelf en al haar vormen geven dat al eeuwen aan alle kanten aan. In discussie gaan met iemand die een krachtige gevoelservaring deelt, is in dat opzicht nogal onzinnig, omdat je alleen een discussie aangaat met je eigen ongeloof. Dit om jezelf ervan te overtuigen, dat jouw comfortzone een veilig kader is, waar de angst buiten mag blijven.

Zo zei iemand mij eens, dat het feit dat ik me niet langer ziek voelde, vast te wijten was aan een verkeerde diagnose. Het heeft niet met menselijk falen te maken, aan geen enkele kant, zo antwoordde ik terug. Dat is nu juist de grap; het idee van winnen en verliezen, als in ziek en beter, houdt de angstige muur in stand. En laat ik daar nu achter hebben gekeken. Jij en ik zouden dus ook gewoon respect mogen hebben voor het idee dat leven groter is, dan wat we bedenken in onze achtertuin. Evenals voor het feit, dat ik met jou een bijzondere ervaring deel, namelijk de mogelijkheid tot het invoelen in het verhaal van mijn leven; precies daar waar mijn vertrouwen ligt. Dat is het kostbaarste wat ik bezit, al doen de woorden er uiteindelijk niet eens zo toe. Je kan het punt van de volle verbinding voelen, als je het aandurft gewoon te luisteren en in mijn ogen kijkt, daar waar het hele leven schittert. Misschien luistert er dan ook wel iemand een keer zo naar jou, vol verwondering. Bovendien kent het gevoel zo haar eigen taal, die doorgegeven wordt op een wijze, waar wij van zeggen slechts erover te willen dromen.

Thuis. Iedereen is ernaar op zoek; naar dingen als geborgenheid, veiligheid, liefde, geluk. Een gelukzalige staat van volmaaktheid vinden lijkt een hoogste doel binnen het fenomeen tijd. De tijd van Al die maakt en breekt, Niet omdat er delen aan de mens slecht zijn of afvallig, maar omdat leven een race lijkt tegen een klok. Een mens is geen klok. Wij beheersen de uitvinding tijd niet anders dan erop te vertrouwen dat de klok het moment beslaat, zo het hart tikt. Vertrouwen op het zelf, is vertrouwen op het leven. Eeuwig en rond. Die kracht is zo immens sterk gebleken in mij en anderen, dat het een ogenschijnlijk wonder heeft veroorzaakt.

Ik zie het als het wakker worden van een oergevoel, die mij in zicht geeft wat ik eerder niet zag; mijn volle omvang en potentie. Waarin ik helemaal niet zo machteloos ben als het leek en leven niet zo eindig is als mij gespiegeld werd. Het vraagt alleen mijn volle overgave aan mijn natuurlijke staat van zijn, mijn innerlijke krachtbron. Ik heb ten slotte een lichaam die constant om verbinding vraagt. De aangeboden verbinding van hetgeen geërfd en dat wat wij vragen aan onszelf om te ervaren; als we dit vraag en aanbodverhaal bij elkaar brengen ontstaat de chemie van de gevoelde vrede. Vrede los van belading; nieuw en fris. Het geeft het gevoel van kracht en macht, die alleen dan vorm krijgt in de volle overgave aan een krachteloos ogende situatie. Emoties worden omarmd als een dealiteit; een mogelijkheid onszelf met alles in ons te verbinden.

Dit verhaal betekent voor mij niet dat ik geen uitdaging meer ken of angst. Het betekent voor mij wel dat ik geen heftige medicijnen meer slik, me niet gekaderd voel in armoede, chronische ziektetitels of patientzijn, noch in labels, geloof of verlichtende spirituele status. Ik ben gewoon een mens die ervaart en leeft, net als iedereen. Een mens met een verhaal van het geheel willen begrijpen en die gelooft dat wij meer zijn dan aards leven, ziekte en dood. Ik voel steeds dieper dat ik mijzelf verdien en in die gelukte liefdeskracht wil ik heel graag delen.